Job 27

1 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:

Tete Hiob yi eƒe nuƒoa dzi be,

2 Vivit Deus, qui abstulit iudicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.

“Meta Mawu si gbe afiatsotso nam la ƒe agbe kple Ŋusẽkatãtɔ, ame si do vevesese na nye luʋɔ be,

3 Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis,

zi ale si agbe le menye, Mawu ƒe gbɔgbɔ le nye ŋɔti me la,

4 Non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium.

nye nuyi magblɔ nya vɔ̃ɖi o eye nye aɖe magblɔ beblenya aɖeke o.

5 Absit a me ut iustos vos esse iudicem: donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.

Nyemalɔ̃ gbeɖe be tɔwò dzɔ o va se ɖe esi maku la, nyemasẽ nu le nye blibodede ŋu o.

6 Iustificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram: neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.

Malé nye dzɔdzɔenyenye me ɖe asi ɖaa eye nyemaɖe asi le eŋu akpɔ o. Zi ale si mele agbe la, nye dzitsinya mado vlom o.

7 Sit ut impius, inimicus meus: et adversarius meus, quasi iniquus.

“Nye futɔwo nenɔ abe ame vɔ̃ɖiwo ene eye nye ketɔwo abe ame madzɔmadzɔwo ene!

8 Quæ est enim spes hypocritæ si avare rapiat, et non liberet Deus animam eius?

Elabena mɔkpɔkpɔ kae le ame vlo si ne wolãe ɖa eye Mawu ɖe eƒe agbe ɖa?

9 Numquid Deus audiet clamorem eius cum venerit super eum angustia?

Ɖe Mawu ase eƒe ɣlidodo, ne eɖo xaxa mea?

10 Aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore?

Ɖe eƒe nu anyo Ŋusẽkatãtɔ la ŋua? Ɖe wòayɔ Mawu ɣe sia ɣia?

11 Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam.

“Mafia nu mi tso Mawu ƒe ŋusẽ ŋuti eye nyemaɣla Ŋusẽkatãtɔ la ƒe mɔwo ɖe mi o.

12 Ecce, vos omnes nostis, et quid sine causa vana loquimini?

Miawo ŋutɔ miekpɔ esiawo katã. Ekema nu kae nye nuƒo manyatalenu gbogbo siawo?

13 Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.

“Esia nye gome si Mawu ɖo ɖi na ame vɔ̃ɖiwo kple domenyinyi si ŋutasẽla xɔna tso Ŋusẽkatãtɔ la gbɔ.

14 Si multiplicati fuerint filii eius, in gladio erunt, et nepotes eius non saturabuntur pane.

Aleke ke viawo sɔ gbɔe hã la, woɖo wo ɖi na yi eye eƒe dzidzimeviwo makpɔ nu aɖu aɖi ƒo akpɔ gbeɖe o.

15 Qui reliqui fuerint ex eo, sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt.

Dɔvɔ̃ awu ame siwo susɔ nɛ eye woƒe ahosiwo mafa na wo o.

16 Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta:

Togbɔ be eli kɔ klosalo abe ke ene, wòdo agba avɔ wòkɔ abe to ene hã la,

17 Præparabit quidem, sed iustus vestietur illis: et argentum innocens dividet.

ame dzɔdzɔewo ado nu siwo wòli kɔe eye ame maɖifɔwo ama eƒe klosalo.

18 Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum.

Xɔ si wòtu la anɔ abe gbagblaʋui ƒe azi si wòƒo teti ko la ene eye wòanɔ abe zãɖialawo ƒe agbadɔ si wòwɔ la ene.

19 Dives cum dormierit, nihil secum auferet: aperiet oculos suos, et nihil inveniet.

Emlɔ anyi abe hotsuitɔ ene gake esusɔ vie maganɔ nɛ nenema o elabena esi wòʋu eƒe ŋkuwo la, naneke megali o.

20 Apprehendet eum quasi aqua inopia, nocte opprimet eum tempestas.

Ŋɔdzi ƒona ɖe edzi abe tɔɖɔɖɔ ene eye ahom kplɔnɛ dzonae le zã me.

21 Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo.

Ɣedzeƒeya kɔe dzoe eye wòdzo, ale wòkplɔe ɖa le enɔƒe.

22 Et mittet super eum, et non parcet: de manu eius fugiens fugiet.

Etsɔ eɖokui xlã ɖe edzi nublanuimakpɔmakpɔtɔe, esi wòsi le eƒe ŋusẽ nu afɔtsɔtsɔe.

23 Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum eius.

Esi akpe ɖe eta fewuɖutɔe eye wònyae ɖa le enɔƒe.”