Job 14

1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.

Ondaty nasaman’ ampelao, tsy lava-ohatse vaho lifo-kasotriañe,

2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.

hoe voñen-katae ty fionjona’e le miheatse, mihelañe hoe talinjo fa tsy mitoetse.

3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?

Harefa’o vaho hasese’o an-jaka ama’o ao?

4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?

Ia ty mahaakatse ty malio ami’ty maleotse? Leo raike.

5 Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui præteriri non poterunt.

Kanao fa nalahatse o andro’eo, fa ama’o ty ia’ o vola’eo vaho fa najado’o o efetse tsy handilara’eo,

6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.

ampitoliho añe ty fijilova’o, hitofa’e, ampara’ te henefe’e o andro’eo, manahake ty mpièke

7 Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.

Manan-ko tamae’e ty hatae, ie firaeñe ro mbe mitiry avao, vaho tsy milesa o tora’eo.

8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,

Ndra te mihaantetse an-tane ao o vaha’eo, naho mate an-debok’ ao i foto’ey,

9 Ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:

fa ie mañantson-drano ro hibotiboty vaho handrevake hoe ana-katae.

10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quæso est?

Fe mihomake t’i Raolombelo vaho mitsalalampatse; mipetroke t’indaty, le aia?

11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat:

Hambañe ami’ty fisiha’ o sihanakeo naho ty fimaiha’ o sakao ampara’ te kapaike,

12 Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.

ty fandrea’ ondaty tsy hitroatse, tsy hivañone ampara’ te mihelañe o likerañeo, vaho tsy ho barakaofeñe amy firota’ey.

13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585)

Ehe t’ie haeta’o an-tsikeokeok’ao, le hakafi’o ampara’ te mimpoly ty haviñera’o, vaho hampitsatoha’o andro hahatiahia’o ahy! (Sheol h7585)

14 Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.

Ie vilasy ondatio, mbe ho veloñe hao? Fe ho liñisako amo hene androm-pitoroñakoo ampara’ te tondroke ty fañovàñe ahiko.

15 Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.

Hikanjy irehe le hanoiñe iraho; ho maniña’o ty satam-pità’o.

16 Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.

Fe henaneo, tinoñe’o o liakoo, ie mbe tsy vazoho’o ty fandilarako;

17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.

rinohy an-karoñe ao o tahikoo, vaho lombofa’o o hakeokoo.

18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.

Mivoravora i vohitse mihotrakey, naho misitse an-toe’e ty vato;

19 Lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.

mivañen-drano o vongam-batoo; saohe’ o rano-vohitseo ty mena’ i taney; Izay ty androtsaha’o ty fitama’ ondatio.

20 Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.

Iambotraha’o nainai’e, le mihelañe añe; ovae’o ty tarehe’e vaho irahe’o mb’eo.

21 Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.

Asiñeñe o ana’eo, fa tsy apota’e; mifotsake, fa tsy fohi’e.

22 Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.

O marare amy nofo’eio avao ro tsapa’e, ty tro’e avao ro iroveta’e.