Job 11
1 Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:
Kaj ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:
2 Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur?
Ĉu kontraŭ multe da vortoj oni ne povas doni respondon? Kaj ĉu tiu, kiu multe parolas, estas prava?
3 Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis?
Ĉu via senenhava parolado devas silentigi la homojn, Por ke vi mokinsultu kaj neniu vin hontigu?
4 Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo.
Vi diras: Mia opinio estas ĝusta, Kaj mi estas pura antaŭ Viaj okuloj.
5 Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi,
Sed ho, se Dio ekparolus, Kaj malfermus antaŭ vi Siajn lipojn,
6 Ut ostenderet tibi secreta sapientiæ, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua.
Kaj malkaŝus antaŭ vi la sekretojn de la saĝo, Kiu havas multoblan forton! Sciu, ke ne ĉiujn viajn pekojn Dio rememoras.
7 Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies?
Ĉu vi povas eltrovi la esencon de Dio? Ĉu vi povas plene kompreni la perfektecon de la Plejpotenculo?
Tio estas pli alta ol la ĉielo; Kion vi povas fari? Tio estas pli profunda ol Ŝeol; Kion vi povas ekscii? (Sheol h7585)
9 Longior terra mensura eius, et latior mari.
Pli longa ol la tero estas ĝia mezuro, Kaj pli larĝa ol la maro.
10 Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei?
Se Li preteriros, kaj fermos, kaj faros juĝon, Tiam kiu repuŝos Lin?
11 Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat?
Ĉar Li konas la homojn malvirtajn; Li vidas la malbonagojn, kiujn oni ne rimarkas.
12 Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.
Eĉ vanta homo devas kompreni, Eĉ homo, kiu naskiĝis sovaĝulo.
13 Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas.
Se vi aranĝas vian koron Kaj etendas al Li viajn manojn;
14 Si iniquitatem, quæ est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia:
Se vi forigas la malvirton, kiu estas en via mano, Kaj vi ne permesos al malbonaĵoj resti en via tendo:
15 Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis.
Tiam vi povos levi vian vizaĝon sen difekto; Vi estos firma kaj ne timos.
16 Miseriæ quoque oblivisceris, et quasi aquarum quæ præterierunt recordaberis.
Tiam vi forgesos mizeron; Vi rememoros ĝin kiel forfluintan akvon.
17 Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.
Kaj via vivo leviĝos pli hele ol la tagmezo, La mallumo fariĝos kiel mateno.
18 Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies.
Kaj vi estos trankvila, ĉar ekzistas espero; Vi rigardos ĉirkaŭen, kaj iros dormi en sendanĝereco.
19 Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi.
Vi kuŝos, kaj neniu vin timigos; Kaj multaj serĉos vian favoron.
20 Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animæ.
Sed la okuloj de malpiuloj konsumiĝos, Pereos por ili la rifuĝo, Kaj ilia espero elspiros sian vivon.
