< Job 10 >
1 Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.
“Tedio de vida tiene mi alma, daré libre curso a mis quejas; hablaré con la amargura de mi alma.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
Diré a Dios: «No me condenes»; dime por qué contiendes conmigo.
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
Te parece acaso bien oprimirme, desechar la obra de tus manos, y favorecer los designios de los malvados?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
¿Tienes Tú ojos de carne, y miradas como miradas de hombre?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
¿Son tus días como los días de los mortales, y tus años como los años humanos,
6 Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
para que vayas inquiriendo mi culpa y buscando mi pecado,
7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
aunque sabes que no soy malo, y que nadie puede librarme de tu mano?
8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?
Tus manos me han plasmado y me han hecho todo entero ¿y ahora quieres destruirme?
9 Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Recuerda que me formaste como barro, y ahora me reduces a polvo.
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
¿No me vaciaste como leche, y cual queso me cuajaste?
11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
De piel y de carne me revestiste, y me tejiste de huesos y nervios;
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
vida y favores me has concedido, y tu protección me ha conservado la vida.
13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
Mas lo guardaste en tu corazón; bien sé que esto era tu designio.
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
Si peco, Tú me observas; y no me perdonarás mi culpa.
15 Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Si hago mal, ¡ay de mí! y si soy inocente ni aun así puedo alzar mi cabeza, harto como estoy de oprobio y viendo mi miseria.
16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
Y si la alzo, me das caza como león, repites contra mí tus terrores;
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
renuevas tus pruebas contra mí, y acrecientas conmigo tu saña, me atacan cada vez nuevos ejércitos (de males).
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
¿Por qué me sacaste del seno materno? Estaría ahora muerto, sin que ojo alguno me hubiera visto.
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Sería como si nunca hubiese existido, llevado del seno materno al sepulcro.
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
¿No son pocos mis días? Que Él me deje pues, y que se retire de mí para que pueda alegrarme un poco,
21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
antes que me vaya, para no volver, a la tierra de tiniebla y de sombra de muerte,
22 Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
tierra de tiniebla, parecida a densísima lobreguez, sombra de muerte, sin orden alguno, cuya luz es semejante a espesas tinieblas.”