< Psalmorum 69 >

1 In finem, pro iis, qui commutabuntur, David. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquæ usque ad animam meam.
Para el músico jefe. Con la melodía de “Lirios”. Por David. Sálvame, Dios, ¡porque las aguas me han llegado al cuello!
2 Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
Me hundo en el fango profundo, donde no hay punto de apoyo. He llegado a aguas profundas, donde las inundaciones me desbordan.
3 Laboravi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
Estoy cansado de mi llanto. Tengo la garganta seca. Mis ojos fallan buscando a mi Dios.
4 Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quæ non rapui, tunc exolvebam.
Los que me odian sin causa son más que los cabellos de mi cabeza. Los que quieren cortarme, siendo mis enemigos injustamente, son poderosos. Tengo que restaurar lo que no me he llevado.
5 Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
Dios, tú conoces mi insensatez. Mis pecados no están ocultos para ti.
6 Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quærunt te, Deus Israel.
No permitas que se avergüencen por mí los que te esperan, Señor Yahvé de los Ejércitos. No permitas que los que te buscan sean deshonrados por mí, Dios de Israel.
7 Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
Porque por tu causa, he soportado el reproche. La vergüenza ha cubierto mi cara.
8 Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meæ.
Me he convertido en un extraño para mis hermanos, un extranjero para los hijos de mi madre.
9 Quoniam zelus domus tuæ comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
Porque el celo de tu casa me consume. Los reproches de los que te reprochan han caído sobre mí.
10 Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
Cuando lloré y ayuné, que fue a mi reproche.
11 Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
Cuando hice de la arpillera mi vestimenta, Me convertí en un sinónimo para ellos.
12 Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
Los que se sientan en la puerta hablan de mí. Soy la canción de los borrachos.
13 Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiæ tuæ exaudi me, in veritate salutis tuæ:
Pero en cuanto a mí, mi oración es para ti, Yahvé, en un tiempo aceptable. Dios, en la abundancia de tu amorosa bondad, respóndeme en la verdad de tu salvación.
14 Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
Sácame del fango y no dejes que me hunda. Libérame de los que me odian, y de las aguas profundas.
15 Non me demergat tempestas aquæ, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
No dejes que las aguas de la inundación me arrollen, ni dejar que las profundidades me traguen. No dejes que la fosa me cierre la boca.
16 Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
Respóndeme, Yahvé, porque tu bondad es buena. Según la multitud de tus tiernas misericordias, vuélvete hacia mí.
17 Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
No ocultes tu rostro a tu siervo, porque estoy en apuros. ¡Respóndeme rápido!
18 Intende animæ meæ, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
Acércate a mi alma y redímela. Rescátame por mis enemigos.
19 Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
Tú conoces mi oprobio, mi vergüenza y mi deshonra. Mis adversarios están todos ante ti.
20 In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
Los reproches han quebrantado mi corazón, y estoy lleno de tristeza. Busqué a alguien que se apiadara, pero no había ninguno; para los consoladores, pero no encontré ninguno.
21 Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
También me dieron veneno para mi comida. En mi sed, me dieron a beber vinagre.
22 Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
Que su mesa ante ellos se convierta en una trampa. Que se convierta en una retribución y una trampa.
23 Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
Que se les oscurezcan los ojos para que no puedan ver. Que sus espaldas estén continuamente dobladas.
24 Effunde super eos iram tuam: et furor iræ tuæ comprehendat eos.
Derrama tu indignación sobre ellos. Deja que la ferocidad de tu ira los alcance.
25 Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
Que su morada quede desolada. Que nadie habite en sus tiendas.
26 Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
Porque persiguen al que tú has herido. Cuentan el dolor de aquellos a los que has herido.
27 Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
Acusarles de un crimen tras otro. No permitas que entren en tu justicia.
28 Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
Que sean borrados del libro de la vida, y no ser escrito con los justos.
29 Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
Pero tengo dolor y angustia. Que tu salvación, Dios, me proteja.
30 Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
Alabaré el nombre de Dios con un canto, y lo engrandecerá con acción de gracias.
31 Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
Esto complacerá más a Yahvé que un buey, o un toro que tiene cuernos y pezuñas.
32 Videant pauperes et lætentur: quærite Deum, et vivet anima vestra:
Los humildes lo han visto y se alegran. Tú que buscas a Dios, deja que tu corazón viva.
33 Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
Porque Yahvé escucha a los necesitados, y no desprecia a su pueblo cautivo.
34 Laudent illum cæli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
Que el cielo y la tierra lo alaben; ¡los mares, y todo lo que se mueve en ellos!
35 Quoniam Deus salvam faciet Sion: et ædificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
Porque Dios salvará a Sión y construirá las ciudades de Judá. Se establecerán allí y serán los dueños.
36 Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.
También los hijos de sus siervos la heredarán. Los que aman su nombre habitarán en él.

< Psalmorum 69 >