Psalmorum 51
1 In finem, Psalmus David, Cum venit ad eum Nathan Propheta, quando intravit ad Bethsabee. Miserere mei Deus, secundum magnam misericordiam tuam. Et secundum multitudinem miserationum tuarum, dele iniquitatem meam.
Þennan sálm orti Davíð eftir að Natan spámaður hafði birt honum dóm Guðs vegna hórdóms hans með Batsebu og morðsins á Úría eiginmanni hennar. Þú góði og miskunnsami Guð, ó, fyrirgefðu mér! Vertu mér náðugur! Taktu burt synd mína og skömm!
2 Amplius lava me ab iniquitate mea: et a peccato meo munda me.
Þvoðu mig hreinan af syndasekt minni. Hreinsaðu hjarta mitt
3 Quoniam iniquitatem meam ego cognosco: et peccatum meum contra me est semper.
því að ég játa synd mína – daga og nætur minnir hún á sig!
4 Tibi soli peccavi, et malum coram te feci: ut iustificeris in sermonibus tuis, et vincas cum iudicaris.
Gegn þér, já þér einum, hef ég brotið. Drýgt hræðilega synd. Þú varst vitni að öllu þessu og dómur þinn er réttlátur.
5 Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum: et in peccatis concepit me mater mea.
Syndugur var ég þegar móðir mín fæddi mig, sekur þegar ég varð til.
6 Ecce enim veritatem dilexisti: incerta, et occulta sapientiæ tuæ manifestasti mihi.
Þú vilt að menn séu hreinskilnir við sjálfa sig, einlægir og segi satt. Gefðu mér náð til að gera það!
7 Asperges me hyssopo, et mundabor: lavabis me, et super nivem dealbabor.
Þvoðu mig að ég verði hreinn, hreinsaðu mig svo ég verði hvítari en snjór.
8 Auditui meo dabis gaudium et lætitiam: et exultabunt ossa humiliata.
Og þegar þú hefur refsað mér, þá gefðu mér gleði mína á ný.
9 Averte faciem tuam a peccatis meis: et omnes iniquitates meas dele.
Einblíndu ekki á syndir mínar, heldur afmáðu þær allar.
10 Cor mundum crea in me Deus: et spiritum rectum innova in visceribus meis.
Skapaðu í mér nýtt og hreint hjarta, ó Guð! Gefðu mér þinn heilaga anda svo að ég hugsi rétt og þrái það sem gott er.
11 Ne proiicias me a facie tua: et Spiritum Sanctum tuum ne auferas a me.
Varpaðu mér ekki burt frá þér og taktu ekki þinn heilaga anda frá mér.
12 Redde mihi lætitiam salutaris tui: et spiritu principali confirma me.
Fylltu mig aftur gleði þíns hjálpræðis og löngun til að hlýða þér!
13 Docebo iniquos vias tuas: et impii ad te convertentur.
Þá get ég leitt aðra syndara inn á veg þinn svo að þeir – sekir eins og ég – játi syndir sínar og snúi sér til þín.
14 Libera me de sanguinibus Deus, Deus salutis meæ: et exultabit lingua mea iustitiam tuam.
Frelsaðu mig frá dauðans háska, ó Guð minn. Þú einn getur frelsað mig!
15 Domine, labia mea aperies: et os meum annunciabit laudem tuam.
Leyf mér að syngja um miskunn þína, Drottinn. Opnaðu varir mínar svo að ég megi vegsama þig!
16 Quoniam si voluisses sacrificium, dedissem utique: holocaustis non delectaberis.
Þú hefur ekki þóknun á dýrafórnum, annars myndi ég láta þær í té. Og brennifórnir eru ekki í uppáhaldi hjá þér.
17 Sacrificium Deo spiritus contribulatus: cor contritum, et humiliatum Deus non despicies.
Þetta vilt þú: Auðmjúkan anda og iðrandi samvisku. Þann sem iðrast af öllu hjarta, munt þú ó Guð, ekki fyrirlíta.
18 Benigne fac Domine in bona voluntate tua Sion: ut ædificentur muri Ierusalem.
Drottinn, lát Ísrael ekki gjalda syndar minnar. Hjálpaðu þjóð þinni og vernda Jerúsalem.
19 Tunc acceptabis sacrificium iustitiæ, oblationes, et holocausta: tunc imponent super altare tuum vitulos.
Þegar hjarta mitt er rétt gagnvart þér, þá gleðst þú yfir verkum mínum og því sem ég fórna á altari þínu.
