< Psalmorum 102 >

1 Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine exaudi orationem meam: et clamor meus ad te veniat.
Preghiera di un afflitto che è stanco e sfoga dinanzi a Dio la sua angoscia. Signore, ascolta la mia preghiera, a te giunga il mio grido.
2 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam. In quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
Non nascondermi il tuo volto; nel giorno della mia angoscia piega verso di me l'orecchio. Quando ti invoco: presto, rispondimi.
3 Quia defecerunt sicut fumus dies mei: et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Si dissolvono in fumo i miei giorni e come brace ardono le mie ossa.
4 Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum: quia oblitus sum comedere panem meum.
Il mio cuore abbattuto come erba inaridisce, dimentico di mangiare il mio pane.
5 A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
Per il lungo mio gemere aderisce la mia pelle alle mie ossa.
6 Similis factus sum pellicano solitudinis: factus sum sicut nycticorax in domicilio.
Sono simile al pellicano del deserto, sono come un gufo tra le rovine.
7 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Veglio e gemo come uccello solitario sopra un tetto.
8 Tota die exprobrabant mihi inimici mei: et qui laudabant me adversum me iurabant.
Tutto il giorno mi insultano i miei nemici, furenti imprecano contro il mio nome.
9 Quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam.
Di cenere mi nutro come di pane, alla mia bevanda mescolo il pianto,
10 A facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
davanti alla tua collera e al tuo sdegno, perché mi sollevi e mi scagli lontano.
11 Dies mei sicut umbra declinaverunt: et ego sicut fœnum arui.
I miei giorni sono come ombra che declina, e io come erba inaridisco.
12 Tu autem Domine in æternum permanes: et memoriale tuum in generationem et generationem.
Ma tu, Signore, rimani in eterno, il tuo ricordo per ogni generazione.
13 Tu exurgens misereberis Sion: quia tempus miserendi eius, quia venit tempus.
Tu sorgerai, avrai pietà di Sion, perché è tempo di usarle misericordia: l'ora è giunta.
14 Quoniam placuerunt servis tuis lapides eius: et terræ eius miserebuntur.
Poiché ai tuoi servi sono care le sue pietre e li muove a pietà la sua rovina.
15 Et timebunt Gentes nomen tuum Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam.
I popoli temeranno il nome del Signore e tutti i re della terra la tua gloria,
16 Quia ædificavit Dominus Sion: et videbitur in gloria sua.
quando il Signore avrà ricostruito Sion e sarà apparso in tutto il suo splendore.
17 Respexit in orationem humilium: et non sprevit precem eorum.
Egli si volge alla preghiera del misero e non disprezza la sua supplica.
18 Scribantur hæc in generatione altera: et populus, qui creabitur, laudabit Dominum:
Questo si scriva per la generazione futura e un popolo nuovo darà lode al Signore.
19 Quia prospexit de excelso sancto suo: Dominus de cælo in terram aspexit:
Il Signore si è affacciato dall'alto del suo santuario, dal cielo ha guardato la terra,
20 Ut audiret gemitus compeditorum: ut solveret filios interemptorum:
per ascoltare il gemito del prigioniero, per liberare i condannati a morte;
21 Ut annuncient in Sion nomen Domini: et laudem eius in Ierusalem.
perché sia annunziato in Sion il nome del Signore e la sua lode in Gerusalemme,
22 In conveniendo populos in unum, et reges ut serviant Domino.
quando si aduneranno insieme i popoli e i regni per servire il Signore.
23 Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuncia mihi.
Ha fiaccato per via la mia forza, ha abbreviato i miei giorni.
24 Ne revoces me in dimidio dierum meorum: in generationem et generationem anni tui.
Io dico: Mio Dio, non rapirmi a metà dei miei giorni; i tuoi anni durano per ogni generazione.
25 Initio tu Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt cæli.
In principio tu hai fondato la terra, i cieli sono opera delle tue mani.
26 Ipsi peribunt, tu autem permanes: et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur:
Essi periranno, ma tu rimani, tutti si logorano come veste, come un abito tu li muterai ed essi passeranno.
27 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
Ma tu resti lo stesso e i tuoi anni non hanno fine.
28 Filii servorum tuorum habitabunt: et semen eorum in sæculum dirigetur.
I figli dei tuoi servi avranno una dimora, resterà salda davanti a te la loro discendenza.

< Psalmorum 102 >