Job 37
1 Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
Na konei ano wiri ana toku ngakau, maunu atu ana i tona wahi.
2 Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.
Ata whakarangona tona reo e papa ana, te pakutanga hoki e puta mai ana i tona mangai.
3 Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.
E whakatikaia atu ana e ia ki nga wahi katoa i raro i te rangi, ko tona uira hoki ki nga pito o te whenua.
4 Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.
I muri iho ko te reo e hamama ana; papa ana te whatitiri o te reo o tona nui; e kore ano era a tauhikuhiku ina rangona tona reo.
5 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
Ko ta te Atua whatitiri he reo whakamiharo; nui atu ana mahi, e kore hoki e mohiotia.
6 Qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ.
E ki ana hoki ia ki te hukarere, Hei runga koe i te whenua; ki te ua punehunehu ano hoki, raua ko te ua ta o tona kaha;
7 Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
Hiritia ake e ia te ringa o nga tangata katoa; kia mohio ai nga tangata katoa nana nei i hanga ki tana mahi.
8 Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
Haere ana nga kirehe ki nga piringa, noho ana i o ratou nohoanga.
9 Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
Puta mai ana te tupuhi i te whare o te tonga: te matao hoki i te hauraro.
10 Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.
Na te manawa o te Atua i homai te huka: a kuiti iho te whanuitanga o nga wai.
11 Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
Ae ra, e utaina ana e ia te kapua matotoru ki te houku; tohatohaina ana e ia te kohu o tana uira:
12 Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum:
E whakakopikopikoa ana ano a tawhio noa, he mea hoki na ona whakaaro: hei mea i nga mea katoa e whakahaua atu ana e ia ki te mata o te ao:
13 Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas iusserit inveniri.
E whakaputaina ana e ia hei whiu, hei mea ranei mo tona whenua, hei atawhai ranei.
14 Ausculta hæc Iob: sta, et considera mirabilia Dei.
Kia whai taringa mai ki tenei, e Hopa: tu marie, ka whakaaro ki nga mea whakamiharo a te Atua.
15 Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?
E mohio ana ranei koe ki ta te Atua whakahautanga ki a ratou i tana, i puta ai te marama o tana kapua?
16 Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
E mohio ana ranei koe ki nga paunatanga o nga kapua, ki nga mahi whakamiharo a te tino o te matauranga?
17 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?
Ki ou kakahu nei ka mahana, ina whakamarietia e ia te whenua ki te hau tonga?
18 Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.
Ka taea ranei e koe te whakatakoto ngatahi me ia te rangi hei papatupu, ano he whakaata whakarewa?
19 Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
Whakaaturia mai ki a matou ta matou e korero ai ki a ia; e kore hoki e tika i te pouri ta matou whakatakoto o te korero.
20 Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
E korerotia ranei ki a ia kei te mea ahau ki te korero? Kia hiahia ranei te tangata kia horomia ia?
21 At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
Na inaianei e kore nga tangata e kite ana i te marama e wheriko mai nei i te rangi: otiia ka tika atu te hau, ka whakawateatia ratou.
22 Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
E ahu mai ana i te hauraro te aho ano he koura; kei te Atua te kororia whakawehi.
23 Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.
Ko te Kaha Rawa, e kore ia e taea te whakataki e tatou; hira rawa tona kaha; a e kore ia e tukino i tana whakarite whakawa, i te nui o te tika.
24 Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.
Koia ka wehi nga tangata i a ia: e kore ia e whai whakaaro ki te hunga ngakau mohio.
