Job 29
1 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
Muling nagsalita si Job at sinabi,
2 Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
“O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
3 Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
4 Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
5 Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
6 Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
7 Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
8 Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
9 Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
10 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
11 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
12 Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
13 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
14 Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
15 Oculus fui cæco, et pes claudo.
Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
16 Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
17 Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
18 Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
19 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
20 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
21 Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
22 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
23 Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
24 Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
25 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
