Job 27

1 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:

Ka naʻe fai pe ʻe Siope ʻene lea mamafa, ʻo ne pehē,

2 Vivit Deus, qui abstulit iudicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam,

“ʻI he moʻui ʻae ʻOtua, ʻaia ʻoku ne taʻefiefakamaauʻi au; mo e Māfimafi, kuo ne fakamamahiʻi hoku laumālie;

3 Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis,

Lolotonga ʻoku ʻiate au ʻeku mānava, pea ʻi hoku avaʻi ihu ʻae mānava ʻae ʻOtua;

4 Non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium.

‌ʻE ʻikai lea ʻaki ʻae angahala ʻe hoku loungutu, pe lea ʻaki ʻae kākā ʻe hoku ʻelelo.

5 Absit a me ut iustos vos esse iudicem: donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.

‌ʻE ʻikai ʻaupito te u fakatonuhiaʻi ʻakimoutolu: te u mate pē ka ʻe ʻikai te u tukuange ʻeku angatonu meiate au.

6 Iustificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram: neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.

‌ʻOku ou kuku maʻu ʻeku māʻoniʻoni, ʻe ʻikai te u tukuange ia: ʻe ʻikai valokiʻi au ʻe hoku loto ʻi heʻeku moʻui ni.

7 Sit ut impius, inimicus meus: et adversarius meus, quasi iniquus.

“Tuku ke tatau hoku fili mo e angahala, mo ia ʻoku angatuʻu kiate au ke tatau mo e taʻemāʻoniʻoni.

8 Quæ est enim spes hypocritæ si avare rapiat, et non liberet Deus animam eius?

He neongo ʻene maʻumeʻa, ko e hā ʻae ʻamanaki ʻoe mālualoi, ʻoka toʻo atu ʻe he ʻOtua hono laumālie?

9 Numquid Deus audiet clamorem eius cum venerit super eum angustia?

‌ʻE ongoʻi ʻe he ʻOtua ʻa ʻene tangi ʻoka hoko ʻae mamahi kiate ia?

10 Aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore?

He te ne fakafiefiaʻi ia ʻi he Māfimafi? ʻE ui maʻuaipē ʻe ia ki he ʻOtua?

11 Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam.

Te u akonekina ʻakimoutolu ʻaki ʻae nima ʻoe ʻOtua: ʻe ʻikai te u fufū ʻaia ʻoku ʻi he Māfimafi.

12 Ecce, vos omnes nostis, et quid sine causa vana loquimini?

“Vakai, kuo mamata ki ai ʻakimoutolu kotoa pē; pea ko e hā ʻoku mou launoa pehē ai fau?

13 Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.

Ko eni ʻae ʻinasi ʻoe tangata fai kovi mei he ʻOtua, mo e tofiʻa ʻe maʻu ʻe he kau fakamālohi mei he Māfimafi.

14 Si multiplicati fuerint filii eius, in gladio erunt, et nepotes eius non saturabuntur pane.

Kapau ʻe fakatokolahiʻi ʻene fānau, ko e meʻa ia ki he heletā: pea ʻe ʻikai mākona ʻi he mā ʻa hono hako.

15 Qui reliqui fuerint ex eo, sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt.

Ko kinautolu ʻoku toe ʻiate ia, ʻe tanu ʻi he mate: pea ʻe ʻikai tangi ʻa hono ngaahi uaifi.

16 Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta:

Neongo ʻene fokotuʻu siliva ʻo hangē ko e efu, pea teuteu ʻae ngaahi kofu ʻo hangē ko e ʻumea;

17 Præparabit quidem, sed iustus vestietur illis: et argentum innocens dividet.

‌ʻE teuteu pe ʻe ia, ka ʻe ʻai ia ʻe he angatonu, pea ʻe vahevahe ʻae siliva ʻe he taʻeangahala.

18 Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum.

‌ʻOku langa ʻe ia hono fale ʻo hangē ko e ʻunufe, pea hangē ko e fale leʻo ʻoku langa hake ʻe he leʻo.

19 Dives cum dormierit, nihil secum auferet: aperiet oculos suos, et nihil inveniet.

‌ʻE tokoto hifo ʻae tangata koloaʻia, ka ʻe ʻikai tānaki ia: ʻoku ne fakaʻā hono mata, pea ne ʻikai leva.

20 Apprehendet eum quasi aqua inopia, nocte opprimet eum tempestas.

‌ʻOku lōmekina ia ʻi he ilifia ʻo hangē ha vai, ʻoku kaihaʻasi ia ʻe he afā ʻi he pō.

21 Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo.

‌ʻOku ʻave ia ʻe he matangi hahake, pea ʻoku mole atu ia: pea hangē ko e afā ʻoku fakapuna ia mei hono potu.

22 Et mittet super eum, et non parcet: de manu eius fugiens fugiet.

‌ʻE haʻaki ia kiate ia ʻo ʻikai taʻofi, ʻoku holi ia ke hao atu mei hono mālohi.

23 Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum eius.

Ka ʻe pasipasi ʻe ia hono nima kiate ia, ʻo seseʻe ia mei hono potu.