< Job 23 >

1 Respondens autem Iob, ait:
Y respondió Job, y dijo:
2 Nunc quoque in amaritudine est sermo meus, et manus plagæ meæ aggravata est super gemitum meum.
Hoy también hablaré con amargura, y será más grave mi llaga que mi gemido.
3 Quis mihi tribuat ut cognoscam et inveniam illum, et veniam usque ad solium eius?
¡Quién diese que le conociese, y le hallase! yo iría hasta su trono.
4 Ponam coram eo iudicium, et os meum replebo increpationibus,
Ordenaría juicio delante de él, y mi boca henchiría de argumentos.
5 Ut sciam verba, quæ mihi respondeat, et intelligam quid loquatur mihi.
Yo sabría lo que él me respondería, y entendería lo que me dijese.
6 Nolo multa fortitudine contendat mecum, nec magnitudinis suæ mole me premat.
¿Pleitearía conmigo con multitud de fuerza? No: antes él la pondría en mí.
7 Proponat æquitatem contra me, et perveniat ad victoriam iudicium meum.
Allí el recto disputaría con él; y escaparía para siempre de él que me condena.
8 Si ad Orientem iero, non apparet: si ad Occidentem, non intelligam eum.
He aquí, yo iré al oriente, y no le hallaré, y al occidente, y no le entenderé.
9 Si ad sinistram, quid agam? non apprehendam eum: si me vertam ad dexteram, non videbo illum.
Si al norte él obrare, yo no le veré: al mediodía se esconderá, y no le veré.
10 Ipse vero scit viam meam, et probavit me quasi aurum, quod per ignem transit:
Mas él conoció mi camino: probóme, y salí como oro.
11 Vestigia eius secutus est pes meus, viam eius custodivi, et non declinavi ex ea.
Mis pies tomaron su rastro: guardé su camino, y no me aparté.
12 A mandatis labiorum eius non recessi, et in sinu meo abscondi verba oris eius.
Del mandamiento de sus labios nunca me quité: las palabras de su boca guardé más que mi comida.
13 Ipse enim solus est, et nemo avertere potest cogitationem eius: et anima eius quodcumque voluit, hoc fecit.
Y si él se determina en una cosa, ¿quién le apartará? Su alma deseó, e hizo.
14 Cum expleverit in me voluntatem suam, et alia multa similia præsto sunt ei.
Por tanto él acabará lo que ha determinado de mí; y muchas cosas como estas hay en él.
15 Et idcirco a facie eius turbatus sum, et considerans eum, timore sollicitor.
Por lo cual yo me espantaré delante de su rostro: consideraré, y temerle he.
16 Deus mollivit cor meum, et Omnipotens conturbavit me.
Dios ha enternecido mi corazón, y el Omnipotente me ha espantado.
17 Non enim perii propter imminentes tenebras, nec faciem meam operuit caligo.
¿Por qué yo no fui cortado delante de las tinieblas, y cubrió con oscuridad mi rostro?

< Job 23 >