Job 10

1 Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.

“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.

2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.

Tanrı'ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.

3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?

Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?

4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?

Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?

5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,

Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,

6 Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?

Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?

7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.

Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.

8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?

“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?

9 Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.

Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?

10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?

Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?

11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.

Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.

12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.

Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.

13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.

“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:

14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?

Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.

15 Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.

Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.

16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.

Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.

17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.

Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.

18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.

“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!

19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.

Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.

20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:

Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;

21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:

Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,

22 Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.

Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”