Ii Samuelis 22
1 Locutus est autem David Domino verba carminis huius, in die qua liberavit eum Dominus de manu omnium inimicorum suorum, et de manu Saul,
David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
2 et ait: Dominus petra mea, et robur meum, et salvator meus.
«Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
3 Deus fortis meus sperabo in eum: scutum meum, et cornu salutis meæ: elevator meus, et refugium meum: salvator meus, de iniquitate liberabis me.
Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
4 Laudabilem invocabo Dominum: et ab inimicis meis salvus ero.
Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
5 Quia circumdederunt me contritiones mortis: torrentes Belial terruerunt me.
Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
7 In tribulatione mea invocabo Dominum, et ad Deum meum clamabo: et exaudiet de templo suo vocem meam, et clamor meus venit ad aures eius.
Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
8 Commota est et contremuit terra: fundamenta montium concussa sunt, et conquassata, quoniam iratus est eis.
Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
9 Ascendit fumus de naribus eius, et ignis de ore eius vorabit: carbones succensi sunt ab eo.
Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
10 Inclinavit cælos, et descendit: et caligo sub pedibus eius.
Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
11 Et ascendit super cherubim, et volavit: et lapsus est super pennas venti.
Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
12 Posuit tenebras in circuitu suo latibulum: cribrans aquas de nubibus cælorum.
Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
13 Præ fulgore in conspectu eius, succensi sunt carbones ignis.
Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
14 Tonabit de cælo Dominus: et Excelsus dabit vocem suam.
Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
15 Misit sagittas et dissipavit eos: fulgur, et consumpsit eos.
Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
16 Et apparuerunt effusiones maris, et revelata sunt fundamenta orbis ab increpatione Domini, ab inspiratione spiritus furoris eius.
Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
17 Misit de excelso, et assumpsit me: et extraxit me de aquis multis.
Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
18 Liberavit me ab inimico meo potentissimo, et ab his qui oderant me: quoniam robustiores me erant.
Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
19 Prævenit me in die afflictionis meæ, et factus est Dominus firmamentum meum.
Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
20 Et eduxit me in latitudinem: liberavit me, quia complacui ei.
Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
21 Retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum munditiam manuum mearum reddet mihi.
Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
22 Quia custodivi vias Domini, et non egi impie, a Deo meo.
For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
23 Omnia enim iudicia eius in conspectu meo: et præcepta eius non amovi a me.
Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
24 Et ero perfectus cum eo: et custodiam me ab iniquitate mea.
So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
25 Et restituet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum munditiam manuum mearum, in conspectu oculorum suorum.
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
26 Cum sancto sanctus eris: et cum robusto perfectus.
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
27 Cum electo electus eris: et cum perverso perverteris.
Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
28 Et populum pauperem salvum facies: oculisque tuis excelsos humiliabis.
For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
29 Quia tu lucerna mea Domine: et tu Domine illuminabis tenebras meas.
For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
30 In te enim curram accinctus: in Deo meo transiliam murum.
Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
31 Deus, immaculata via eius, eloquium Domini igne examinatum: scutum est omnium sperantium in se.
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
32 Quis est Deus præter Dominum: et quis fortis præter Deum nostrum?
For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
33 Deus qui accinxit me fortitudine: et complanavit perfectam viam meam.
Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
34 Coæquans pedes meos cervis, et super excelsa mea statuens me.
som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
35 Docens manus meas ad prælium, et componens quasi arcum æreum brachia mea.
som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
36 Dedisti mihi clypeum salutis tuæ: et mansuetudo tua multiplicavit me.
Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
37 Dilatabis gressus meos subtus me: et non deficient tali mei.
Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
38 Persequar inimicos meos, et conteram: et non convertar donec consumam eos.
Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
39 Consumam eos et confringam, ut non consurgant: cadent sub pedibus meis.
Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
40 Accinxisti me fortitudine ad prælium: incurvasti resistentes mihi subtus me.
Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
41 Inimicos meos dedisti mihi dorsum: odientes me, et disperdam eos.
Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
42 Clamabunt, et non erit qui salvet, ad Dominum, et non exaudiet eos.
Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
43 Delebo eos ut pulverem terræ: quasi lutum platearum comminuam eos atque confringam.
Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
44 Salvabis me a contradictionibus populi mei: custodies me in caput Gentium: populus, quem ignoro, serviet mihi.
Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
45 Filii alieni resistent mihi, auditu auris obedient mihi.
Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
46 Filii alieni defluxerunt, et contrahentur in angustiis suis.
Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
47 Vivit Dominus, et benedictus Deus meus: et exaltabitur Deus fortis salutis meæ.
Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
48 Deus qui das vindictas mihi, et deiicis populos sub me.
Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
49 Qui educis me ab inimicis meis, et a resistentibus mihi elevas me: a viro iniquo liberabis me:
og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
50 Propterea confitebor tibi Domine in gentibus: et nomini tuo cantabo.
Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
51 Magnificans salutes regis sui, et faciens misericordiam Christo suo David, et semini eius in sempiternum.
For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
