< Psalmorum 142 >

1 Intellectus David, cum esset in spelunca, oratio. [Voce mea ad Dominum clamavi, voce mea ad Dominum deprecatus sum.
Con mi voz clamaré a Jehová: con mi voz pediré misericordia a Jehová.
2 Effundo in conspectu ejus orationem meam, et tribulationem meam ante ipsum pronuntio:
Delante de él derramaré mi querella: delante de él denunciaré mi angustia.
3 in deficiendo ex me spiritum meum, et tu cognovisti semitas meas. In via hac qua ambulabam absconderunt laqueum mihi.
Cuando mi espíritu se angustiaba dentro de mí, tu conociste mi senda: en el camino en que andaba, me escondieron lazo.
4 Considerabam ad dexteram, et videbam, et non erat qui cognosceret me: periit fuga a me, et non est qui requirat animam meam.
Consideraba hacia mi mano derecha y miraba, y no había quien me conociese: no tuve refugio, no había quien volviese por mi vida.
5 Clamavi ad te, Domine; dixi: Tu es spes mea, portio mea in terra viventium.
Clamé a ti, o! Jehová; dije: Tú eres mi esperanza, y mi porción en la tierra de los vivientes.
6 Intende ad deprecationem meam, quia humiliatus sum nimis. Libera me a persequentibus me, quia confortati sunt super me.
Escucha mi clamor, que estoy afligido mucho: escápame de los que me persiguen; porque son más fuertes que yo.
7 Educ de custodia animam meam ad confitendum nomini tuo; me exspectant justi donec retribuas mihi.]
Saca mi alma de la cárcel, para que alabe tu nombre: conmigo se coronarán los justos, cuando me hubieres hecho bien.

< Psalmorum 142 >