Psalmorum 137

1 Psalmus David, Jeremiæ. [Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, cum recordaremur Sion.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 In salicibus in medio ejus suspendimus organa nostra:

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 quia illic interrogaverunt nos, qui captivos duxerunt nos, verba cantionum; et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion.

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 Si oblitus fuero tui, Jerusalem, oblivioni detur dextera mea.

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 Adhæreat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui; si non proposuero Jerusalem in principio lætitiæ meæ.

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Memor esto, Domine, filiorum Edom, in die Jerusalem: qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea.

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 Filia Babylonis misera! beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis.

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Beatus qui tenebit, et allidet parvulos tuos ad petram.]

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!