Psalmorum 104
1 Ipsi David. [Benedic, anima mea, Domino: Domine Deus meus, magnificatus es vehementer. Confessionem et decorem induisti,
Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
2 amictus lumine sicut vestimento. Extendens cælum sicut pellem,
Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
3 qui tegis aquis superiora ejus: qui ponis nubem ascensum tuum; qui ambulas super pennas ventorum:
Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
4 qui facis angelos tuos spiritus, et ministros tuos ignem urentem.
Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
5 Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.
Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
6 Abyssus sicut vestimentum amictus ejus; super montes stabunt aquæ.
La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
7 Ab increpatione tua fugient; a voce tonitrui tui formidabunt.
De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
8 Ascendunt montes, et descendunt campi, in locum quem fundasti eis.
Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
9 Terminum posuisti quem non transgredientur, neque convertentur operire terram.
Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
10 Qui emittis fontes in convallibus; inter medium montium pertransibunt aquæ.
Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
11 Potabunt omnes bestiæ agri; expectabunt onagri in siti sua.
Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
12 Super ea volucres cæli habitabunt; de medio petrarum dabunt voces.
Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
13 Rigans montes de superioribus suis; de fructu operum tuorum satiabitur terra:
Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
14 producens fœnum jumentis, et herbam servituti hominum, ut educas panem de terra,
Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
15 et vinum lætificet cor hominis: ut exhilaret faciem in oleo, et panis cor hominis confirmet.
Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
16 Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani quas plantavit:
Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
17 illic passeres nidificabunt: herodii domus dux est eorum.
Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
18 Montes excelsi cervis; petra refugium herinaciis.
La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
19 Fecit lunam in tempora; sol cognovit occasum suum.
Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
20 Posuisti tenebras, et facta est nox; in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ:
Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
21 catuli leonum rugientes ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.
La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
22 Ortus est sol, et congregati sunt, et in cubilibus suis collocabuntur.
Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
23 Exibit homo ad opus suum, et ad operationem suam usque ad vesperum.
Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
24 Quam magnificata sunt opera tua, Domine! omnia in sapientia fecisti; impleta est terra possessione tua.
Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
25 Hoc mare magnum et spatiosum manibus; illic reptilia quorum non est numerus: animalia pusilla cum magnis.
Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
26 Illic naves pertransibunt; draco iste quem formasti ad illudendum ei.
Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
27 Omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.
Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
28 Dante te illis, colligent; aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.
Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
29 Avertente autem te faciem, turbabuntur; auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.
Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
30 Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terræ.
Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
31 Sit gloria Domini in sæculum; lætabitur Dominus in operibus suis.
Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
32 Qui respicit terram, et facit eam tremere; qui tangit montes, et fumigant.
Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
33 Cantabo Domino in vita mea; psallam Deo meo quamdiu sum.
Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
34 Jucundum sit ei eloquium meum; ego vero delectabor in Domino.
Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
35 Deficiant peccatores a terra, et iniqui, ita ut non sint. Benedic, anima mea, Domino.]
Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
