Proverbiorum 16
1 [Hominis est animam præparare, et Domini gubernare linguam.
Człowiek sporządza myśli serca swego; ale od Pana jest odpowiedź języka.
2 Omnes viæ hominis patent oculis ejus; spirituum ponderator est Dominus.
Wszystkie drogi człowiecze zdadzą się być czyste przed oczyma jego; ale Pan jest, który waży serca.
3 Revela Domino opera tua, et dirigentur cogitationes tuæ.
Włóż na Pana sprawy twe, a będą utwierdzone zamysły twoje.
4 Universa propter semetipsum operatus est Dominus; impium quoque ad diem malum.
Pan dla siebie samego wszystko sprawił, nawet i niezbożnika na dzień zły.
5 Abominatio Domini est omnis arrogans; etiamsi manus ad manum fuerit, non est innocens. Initium viæ bonæ facere justitiam; accepta est autem apud Deum magis quam immolare hostias.
Obrzydliwością jest Panu każdy wyniosłego serca; który choć sobie innych na pomoc weźmie, nie ujdzie pomsty.
6 Misericordia et veritate redimitur iniquitas, et in timore Domini declinatur a malo.
Miłosierdziem i prawdą oczyszczona bywa nieprawość, a w bojaźni Pańskiej odstępujemy od złego.
7 Cum placuerint Domino viæ hominis, inimicos quoque ejus convertet ad pacem.
Gdy się podobają Panu drogi człowieka, i nieprzyjaciół jego do zgody z nim przywodzi.
8 Melius est parum cum justitia quam multi fructus cum iniquitate.
Lepsza jest trocha z sprawiedliwością, niż wiele dochodów niesprawiedliwych.
9 Cor hominis disponit viam suam, sed Domini est dirigere gressus ejus.]
Serce człowiecze rozrządza drogi swe; ale Pan sprawuje kroki jego.
10 [Divinatio in labiis regis; in judicio non errabit os ejus.
Sprawiedliwy rozsądek jest w wargach królewskich; w sądzie nie błądzą usta jego.
11 Pondus et statera judicia Domini sunt, et opera ejus omnes lapides sacculi.
Waga i szale są ustawą Pańską, a wszystkie gwichty sprawiedliwe w worku są za sprawą jego.
12 Abominabiles regi qui agunt impie, quoniam justitia firmatur solium.
Obrzydliwością jest królom czynić niezbożność; bo sprawiedliwością stolica umocniona bywa.
13 Voluntas regum labia justa; qui recta loquitur diligetur.
Przyjemne są królom wargi sprawiedliwe, a szczerych w mowie miłują.
14 Indignatio regis nuntii mortis, et vir sapiens placabit eam.
Gniew królewski jest posłem śmierci; ale mąż mądry ubłaga go.
15 In hilaritate vultus regis vita, et clementia ejus quasi imber serotinus.]
W jasności twarzy królewskiej jest żywot, a łaska jego jest jako obłok z deszczem późnym.
16 [Posside sapientiam, quia auro melior est, et acquire prudentiam, quia pretiosior est argento.
Daleko lepiej jest nabyć mądrości, niżeli złota najczystszego; a nabyć roztropności lepiej, niż srebra.
17 Semita justorum declinat mala; custos animæ suæ servat viam suam.
Gościniec uprzejmych jest odstąpić od złego; strzeże duszy swej, kto strzeże drogi swojej.
18 Contritionem præcedit superbia, et ante ruinam exaltatur spiritus.
Przed zginieniem przychodzi pycha, a przed upadkiem wyniosłość ducha.
19 Melius est humiliari cum mitibus quam dividere spolia cum superbis.
Lepiej jest być uniżonego ducha z pokornymi, niżeli dzielić korzyści z pysznymi.
20 Eruditus in verbo reperiet bona, et qui sperat in Domino beatus est.
Kto ma wzgląd na słowa, znajduje dobre; a kto ufa w Panu, błogosławiony jest.
21 Qui sapiens est corde appellabitur prudens, et qui dulcis eloquio majora percipiet.
Kto jest mądrego serca, słynie rozumnym, a słodkość warg przydaje nauki.
22 Fons vitæ eruditio possidentis; doctrina stultorum fatuitas.]
Zdrój żywota jest roztropność tym, którzy ją mają; ale umiejętność głupich jest głupstwem.
23 [Cor sapientis erudiet os ejus, et labiis ejus addet gratiam.
Serce mądrego roztropnie sprawuje usta swoje, a wargami swemi przydaje nauki.
24 Favus mellis composita verba; dulcedo animæ sanitas ossium.
Powieści wdzięczne są jako plastr miodu, słodkością duszy, a lekarstwem kościom.
25 Est via quæ videtur homini recta, et novissima ejus ducunt ad mortem.
Zda się podczas droga być prosta człowiekowi; wszakże dokończenie jej pewna droga na śmierć.
26 Anima laborantis laborat sibi, quia compulit eum os suum.
Człowiek pracowity pracuje sobie; bo go pobudzają usta jego.
27 Vir impius fodit malum, et in labiis ejus ignis ardescit.
Człowiek niezbożny wykopuje złe, a w wargach jego jako ogień pałający.
28 Homo perversus suscitat lites, et verbosus separat principes.
Mąż przewrotny rozsiewa zwady, a klatecznik rozłącza przyjaciół.
29 Vir iniquus lactat amicum suum, et ducit eum per viam non bonam.
Mąż okrutny przewabia bliźniego swego, i wprowadza go na drogę niedobrą.
30 Qui attonitis oculis cogitat prava, mordens labia sua perficit malum.
Kto mruga oczyma swemi, zmyśla przewrotności; a kto rucha wargami swemi, broi złe.
31 Corona dignitatis senectus, quæ in viis justitiæ reperietur.
Koroną chwały jest sędziwość; znajduje się na drodze sprawiedliwości.
32 Melior est patiens viro forti, et qui dominatur animo suo expugnatore urbium.
Lepszy jest nierychły do gniewu, niżeli mocarz; a kto panuje sercu swemu, lepszy jest, niżeli ten, co dobył miasta.
33 Sortes mittuntur in sinum, sed a Domino temperantur.]
Los na łono rzucają; ale od Pana jest wszystko rozrządzenie jego.
