Job 32
1 Omiserunt autem tres viri isti respondere Job, eo quod justus sibi videretur.
A gdy przestali oni trzej mężowie odpowiadać Ijobowi, przeto, że się sobie zdał być sprawiedliwym:
2 Et iratus indignatusque est Eliu filius Barachel Buzites, de cognatione Ram: iratus est autem adversum Job, eo quod justum se esse diceret coram Deo.
Tedy się rozpalił gniewem Elihu, syn Barachela Buzytczyka z rodu Syryjskiego, przeciw Ijobowi się rozpalił gniewem, iż usprawiedliwiał duszę swoję, więcej niż Boga.
3 Porro adversum amicos ejus indignatus est, eo quod non invenissent responsionem rationabilem, sed tantummodo condemnassent Job.
Także przeciwko trzem przyjaciołom jego rozpalił się gniew jego, że nie znalazłszy odpowiedzi, przecię potępiali Ijoba.
4 Igitur Eliu expectavit Job loquentem, eo quod seniores essent qui loquebantur.
Bo Elihu oczekiwał, jako oni Ijobowi odpowiedzą, gdyż oni starsi byli w latach niż on.
5 Cum autem vidisset quod tres respondere non potuissent, iratus est vehementer.
Ale widząc Elihu, że nie było odpowiedzi w ustach onych trzech mężów, rozpalił się w gniewie swoim.
6 Respondensque Eliu filius Barachel Buzites, dixit: [Junior sum tempore, vos autem antiquiores: idcirco, demisso capite, veritus sum vobis indicare meam sententiam.
I odpowiedział Elihu, syn Barachela Buzytczyka, i rzekł: Jam najmłodszy w latach, a wyście starcy; przetoż wstydziłem się, i nie śmiałem wam oznajmić zdania swego.
7 Sperabam enim quod ætas prolixior loqueretur, et annorum multitudo doceret sapientiam.
Myślałem: Długi wiek mówić będzie, a mnóstwo lat nauczy mądrości.
8 Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam.
Aleć duch, który jest w ludziach, i natchnienie Wszechmogącego daje rozum.
9 Non sunt longævi sapientes, nec senes intelligunt judicium.
Zacni nie zawsze mądrzy, a starcy nie zawżdy rozumieją sądu.
10 Ideo dicam: Audite me: ostendam vobis etiam ego meam sapientiam.
Przetoż mówię: słuchaj mię; ja też oznajmię zdanie swoje.
11 Expectavi enim sermones vestros; audivi prudentiam vestram, donec disceptaremini sermonibus;
Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy.
12 et donec putabam vos aliquid dicere, considerabam: sed, ut video, non est qui possit arguere Job, et respondere ex vobis sermonibus ejus.
I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego.
13 Ne forte dicatis: Invenimus sapientiam: Deus projecit eum, non homo.
Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.
14 Nihil locutus est mihi: et ego non secundum sermones vestros respondebo illi.
Aczci się Ijob nie zemną wdał w rzecz, a ja mu też nie waszemi słowy odpowiem.
15 Extimuerunt, nec responderunt ultra, abstuleruntque a se eloquia.
Polękali się, nie odpowiadają dalej; niedostaje im słów.
16 Quoniam igitur expectavi, et non sunt locuti: steterunt, nec ultra responderunt:
Czekałemci, ale nie mówią; umilknęli, a nic więcej nie odpowiadają.
17 respondebo et ego partem meam, et ostendam scientiam meam.
Odpowiem ja też z mej strony; oznajmię ja też zdanie swoje.
18 Plenus sum enim sermonibus, et coarctat me spiritus uteri mei.
Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego.
19 En venter meus quasi mustum absque spiraculo, quod lagunculas novas disrumpit.
Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się.
20 Loquar, et respirabo paululum: aperiam labia mea, et respondebo.
Będę tedy mówił, a wytchnę sobie; otworzę wargi swe, i odpowiem.
21 Non accipiam personam viri, et Deum homini non æquabo.
Nie będę teraz miał względu na żadną osobę, a z człowiekiem bez tytułów mówić będę.
22 Nescio enim quamdiu subsistam, et si post modicum tollat me factor meus.]
Bo nie umiem tytułować, by mię w rychle nie porwał stworzyciel mój.
