Job 30
1 [Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 Frater fui draconum, et socius struthionum.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.]
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
