Job 30
1 [Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 Frater fui draconum, et socius struthionum.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.]
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
