< زەبوورەکان 77 >

بۆ گەورەی گۆرانیبێژان. ئاوازی یەدوتون، زەبوورێکی ئاساف. دەنگم بۆ خودا بەرز دەکەمەوە، هاوار دەکەم، دەنگم بۆ خودا بەرز دەکەمەوە بۆ ئەوەی گوێی لێم بێت. 1
(Til Sangmesteren. Til Jedutun. Af Asaf. En Salme.) Jeg råber, højt til Gud, og han hører mig,
لە ڕۆژی تەنگانەم ڕوو لە پەروەردگار دەکەم، بە درێژایی شەو دەست پان دەکەمەوە، بێ ئەوەی سڕبێت. گیانم نەوازش ڕەت دەکاتەوە. 2
jeg søger Herren på Nødens Dag, min Hånd er om Natten utrættet udrakt, min Sjæl vil ikke lade sig trøste;
بیر لە خودا دەکەمەوە و دەناڵێنم، ورد دەبمەوە و ڕۆحم دەبوورێتەوە. 3
jeg ihukommer Gud og stønner, jeg sukker, min Ånd vansmægter. (Sela)
پێڵووی چاوەکانمت گرت، شپرزە بووم، قسەم پێ نەکرا. 4
Du holder mine Øjne vågne, jeg er urolig og målløs.
بیر لە ڕۆژگاری دێرین دەکەمەوە، ساڵانی ڕابردوو. 5
Jeg tænker på fordums dage, ihukommer længst henrundne År;
شەوانە لە دڵی خۆم بیر لە ئاوازەکانم دەکەمەوە، ورد دەبمەوە و ڕۆحم دەگەڕێت: 6
jeg gransker om Natten i Hjertet, grunder og ransager min Ånd.
«ئایا هەتاهەتایە پەروەردگار ڕەتمان دەکاتەوە؟ چیتر لێمان ڕازی نابێتەوە؟ 7
Vil Herren bortstøde for evigt og aldrig mer vise Nåde,
ئایا خۆشەویستییە نەگۆڕەکەی هەتاهەتایە نەماوە؟ ئایا بەڵێنەکانی بۆ نەوە دوای نەوە دواییان هاتووە؟ 8
er hans Miskundhed ude for stedse, hans Trofasthed omme for evigt og altid,
ئایا خودا میهرەبانی لەبیر کردووە؟ یان لە تووڕەیی بەزەیی خۆی داخستووە؟» 9
har Gud da glemt at ynkes, lukket sit Hjerte i Vrede? (Sela)
ئینجا دەڵێم: «ئەمە دەردی منە: دەستە ڕاستەی خودای هەرەبەرز گۆڕاوە.» 10
Jeg sagde: Det er min Smerte; at den Højestes højre er ikke som før.
کردارەکانی یەزدان دێنمەوە یادم، بێگومان پەرجووەکانی تۆم لەبیرە کە لە کۆنەوەیە. 11
Jeg kommer HERRENs Gerninger i Hu, ja kommer dine fordums Undere i Hu.
لە هەموو کارەکانت ورد دەبمەوە و بیر لە کردەوە مەزنەکانت دەکەمەوە. 12
Jeg tænker på al din Gerning og grunder over dine Værker.
ئەی خودایە، ڕێگات پیرۆزە. چ خودایەک وەک خودا مەزنە؟ 13
Gud, din Vej var i Hellighed, hvo er en Gud så stor som Gud!
تۆ ئەو خودایەی کە پەرجووت کردووە و هێزی خۆتت لەنێو خەڵک دەرخستووە. 14
Du er en Gud, som gør Undere, du gjorde din Vælde kendt blandt Folkene,
بە بازووی خۆت گەلی خۆتت کڕییەوە، نەوەی یاقوب و یوسف. 15
udøste dit Folk med din Arm, Jakobs og Josefs Sønner. (Sela)
ئەی خودایە، کە ئاوەکان تۆیان بینی، کە ئاوەکان تۆیان بینی ترسان، بگرە قووڵاییەکان هەژان. 16
Vandene så dig, Gud, Vandene så dig og vred sig i Angst, ja Dybet tog til at skælve;
هەورەکان ئاویان ڕشت، هەورەتریشقەکان دەنگیان دایەوە، هەروەها تیرەکانت بریسکانەوە. 17
Skyerne udøste Vand, Skyhimlens Stemme gjaldede, dine Pile for hid og did;
گرمەی هەورەتریشقەی تۆ لە گەردەلوول، بروسکەکان دنیایان ڕووناک کردەوە، زەوی لەرزی و هەژا. 18
din bragende Torden rullede, Lynene oplyste Jorderig, Jorden bæved og skjalv;
ڕێگات بە ناو دەریادایە، ڕێچکەکانت بە ناو ئاوە زۆرەکانە، شوێن پێیەکانت نەزانران. 19
din Vej gik midt gennem Havet, din Sti gennem store Vande, dine Fodspor kendtes ikke.
لەسەر دەستی موسا و هارون، وەک مێگەلە مەڕ ڕێنمایی گەلی خۆتت کرد. 20
Du førte dit Folk som en Hjord ved Moses's og Arons Hånd.

< زەبوورەکان 77 >