زەبوورەکان 137
| لەدەم ڕووبارەکانی بابل، لەوێ دانیشتین، هەروەها گریاین کە سییۆنمان بیر کەوتەوە. | 1 |
Sur les bords des fleuves de Babylone Nous étions assis et nous pleurions, En nous souvenant de Sion.
| بە شۆڕەبییەکانی ناوەڕاستی قیسارەکانی خۆمان هەڵواسی، | 2 |
Nous avions suspendu nos harpes Aux saules du rivage.
| چونکە لەوێ ڕاپێچکەرانمان داوای گۆرانییان لێکردین، چەوسێنەرانمان داوایان کرد دڵخۆشیان بکەین: «گۆرانییەکمان بۆ بڵێن لە گۆرانییەکانی سییۆن.» | 3 |
Là, ceux qui nous avaient emmenés captifs Nous demandaient des cantiques, Et nos oppresseurs nous demandaient des chants joyeux: «Chantez-nous, disaient-ils, un cantique de Sion!»
| چۆن گۆرانی یەزدان بڵێین لە خاکێکی بێگانە؟ | 4 |
Comment chanterions-nous les cantiques de l'Éternel, Sur la terre étrangère?
| ئەی ئۆرشەلیم، ئەگەر لەبیرت بکەم، با دەستی ڕاستم بەهرەکەی لەبیر بکات. | 5 |
Si je t'oublie, Jérusalem, Que ma main droite soit frappée d'impuissance!
| با زمانم بە مەڵاشوومەوە بنووسێت، ئەگەر یادت نەکەم، ئەگەر ئۆرشەلیم لە سەرووی هەموو خۆشییەکم دانەنێم. | 6 |
Que ma langue s'attache à mon palais, Si je ne me souviens de toi. Si je ne mets pas Jérusalem Au-dessus de toutes mes joies!
| ئەی یەزدان، ئەو ڕۆژەی ئۆرشەلیم کەوت نەوەی ئەدۆمت لەبیر بێت، کاتێک گوتیان: «تەختی بکەن، هەتا بناغە تەختی بکەن!» | 7 |
Souviens-toi, ô Éternel, des fils d'Édom, Qui, le jour de la prise de Jérusalem, S'écriaient: «Rasez, rasez Jusqu'à ses fondements!»
| ئەی دانیشتووانی بابل کە چارەنووستان لەناوچوونە، دەستی خۆش بێت ئەو کەسەی تۆڵەتان لێ دەستێنێتەوە، وەک ئەو خراپەی هی ئێمەتان دایەوە! | 8 |
Fille de Babylone, vouée à la destruction, Heureux celui qui te rendra Le mal que tu nous as fait!
| دەستی خۆش بێت ئەو کەسەی منداڵەکانتان دەگرێت و بە تاشەبەردیاندا دەدات! | 9 |
Heureux celui qui saisira tes enfants. Et les écrasera contre le rocher!
