زەبوورەکان 104
| ئەی گیانی من، ستایشی یەزدان بکە. ئەی یەزدانی پەروەردگارم، تۆ زۆر مەزنیت! شکۆمەندی و پایەبەرزیت لەبەرکردووە. | 1 |
BENEDICI, anima mia, il Signore; O Signore Iddio mio, tu sei sommamente grande; Tu sei vestito di gloria e di magnificenza.
| وەک بەرگ ڕووناکیت پۆشیوە، وەک خێوەت ئاسمانت هەڵداوە، | 2 |
Egli si ammanta di luce come di una vesta; Egli tende il cielo come una cortina.
| وەک کاریتە بەیتوونەکەت لەسەر ئاو داناوە. هەوری ئاسمانت کردووەتە گالیسکەت، بەسەر باڵی باوە دەڕۆیت. | 3 |
Egli fa i palchi delle sue sale nelle acque; Egli pone le nuvole [per] suo carro: Egli passeggia sopra le ale del vento.
| بایەکانت کردووەتە فریشتەکانت، بڵێسەی ئاگر خزمەتکارانت. | 4 |
Egli fa i venti suoi Angeli, E il fuoco divampante suoi ministri.
| زەویت لەسەر بناغەی خۆی دامەزراندووە، هەتاهەتایە نالەقێت. | 5 |
Egli ha fondata la terra sulle sue basi; Giammai in perpetuo non sarà smossa.
| تۆ وەک کراس زەویت بە دەریای قووڵ داپۆشی، لەسەر چیاکان ئاوەکان ڕادەوەستن. | 6 |
Tu l'avevi [già] coperta dell'abisso, come d'una vesta; Le acque si erano fermate sopra i monti.
| بەڵام لە سەرزەنشتی تۆ ئاوەکان هەڵاتن، لە گرمەی دەنگی تۆ بە ترسەوە ڕایانکرد، | 7 |
Esse fuggirono per lo tuo sgridare; Si affrettarono per la voce del tuo tuono;
| بەسەر چیاکان کەوتن و شۆڕ بوونەوە ناو دۆڵەکان، بۆ ئەو شوێنەی تۆ بۆت دامەزراندبوون. | 8 |
Erano salite sopra i monti; [ma] discesero nelle valli, Al luogo che tu hai loro costituito.
| سنوورێکت دانا لێی تێنەپەڕن، نەگەڕێنەوە هەتا زەوی دابپۆشن. | 9 |
Tu hai [loro] posto un termine, il qual non trapasseranno; [E] non torneranno a coprir la terra.
| کانیاو لە شیوەکان دەتەقێنیتەوە، بۆ ئەوەی لەنێوان چیاکاندا بڕۆن. | 10 |
[Egli è quel] che manda le fonti per le valli, Onde [esse] corrono fra i monti;
| هەموو زیندەوەرێکی دەشتودەر ئاودەدەن، کەرەکێوییەکان تینووێتی خۆیانی پێ دەشکێنن. | 11 |
Abbeverano tutte le bestie della campagna; Gli asini salvatichi spengono la lor sete [con esse].
| باڵندەی ئاسمان هێلانەی تێدا دەکات، لەناو چڵەکان دەخوێنێت. | 12 |
Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; Fanno sentir di mezzo alle frondi le [lor] voci.
| لە بەیتوونەکەی خۆتەوە چیاکان ئاو دەدەیت، زەوی لە بەروبوومی کردەوەکانت تێر دەبێت. | 13 |
Egli adacqua i monti dalle sue stanze sovrane; La terra è saziata del frutto delle sue opere.
| گیا بۆ ئاژەڵی ماڵی دەڕوێنیت، سەوزە بۆ خزمەتی مرۆڤ، بۆ دەرهێنانی نان لە زەوییەوە. | 14 |
Egli fa germogliar l'erba per le bestie; E l'erbaggio per lo servigio dell'uomo, Facendo uscire della terra il pane.
| مەی پێ دەبەخشی بۆ ئەوەی دڵی مرۆڤ خۆش بکەی، ڕۆن بۆ درەوشانەوەی زیاتری ڕووی، نان بۆ پتەوکردنی دڵی مرۆڤ. | 15 |
Egli rallegra il cuor dell'uomo col vino, Egli fa risplender la faccia coll'olio, E sostenta il cuor dell'uomo col pane.
| درەختەکانی یەزدان تێر دەبن، ئەو داری ئورزەی لوبنان کە چاندی، | 16 |
Gli alberi del Signore [ne] son saziati; I cedri del Libano ch'egli ha piantati;
| ئەوەی چۆلەکە هێلانەی تێدا دەکات، لەقلەقیش داری سنەوبەر ماڵیەتی، | 17 |
Dove gli uccelli si annidano; Gli abeti, [che son] la stanza della cicogna.
| چیای بەرزیش بۆ بزنە کێوی، تاشەبەردەکانیش پەناگای گۆڕهەڵکەنە. | 18 |
Gli alti monti [sono] per li cavriuoli; Le rocce [sono] il ricetto de' conigli.
| مانگت دروستکرد بۆ دیاریکردنی وەرزەکان، خۆریش ئاوابوونی خۆی دەزانێت. | 19 |
Egli ha fatta la luna per le stagioni; Il sole conosce il suo occaso.
| تاریکی دادێنێت دەبێت بە شەو، هەموو زیندەوەری دارستان تێیدا دەکەونە جموجۆڵ. | 20 |
Tu mandi le tenebre, ed e' si fa notte, Nella quale tutte le fiere delle selve vanno attorno.
| بەچکە شێر بۆ نێچیر دەنەڕێنن، بۆ داواکردنی خواردنیان لە خودا. | 21 |
I leoncelli rugghiano dietro alla preda, E per chiedere a Dio il lor pasto.
| کە ڕۆژ هەڵدێت دەکشێنەوە، لەناو لانەکانیان خۆیان مات دەکەن. | 22 |
[Ma, tosto ch]'è levato il sole, si raccolgono, E giacciono ne' lor ricetti.
| مرۆڤ دەچێت بۆ ئیشوکاری، بۆ ڕەنجکێشییەکەی هەتا ئێوارە. | 23 |
Allora l'uomo esce alla sua opera, Ed al suo lavoro, infino alla sera.
| ئەی یەزدان، کردەوەکانت چەندە زۆرن! هەموویت بە دانایی دروستکردووە، زەوی پڕە لە دەستکردی تۆ. | 24 |
Quanto grandi sono, o Signore, le tue opere! Tu le hai tutte fatte con sapienza; La terra è piena de' tuoi beni.
| ئەم دەریا گەورە و فراوانە، کە بێشومار گیانداری گەورە و بچووکی تێدا جمەی دێت. | 25 |
Ecco, il mar grande ed ampio: Quivi son rettili senza numero, Amimali piccoli e grandi.
| لەوێ کەشتییەکان دەڕۆن، لیڤیاتان، ئەمەی خۆت بەدیت هێناوە بۆ ئەوەی یاری تێدا بکات. | 26 |
Quivi nuotano le navi, E il Leviatan che tu hai formato per ischerzare in esso.
| ئەمانە هەمووی چاویان لە تۆیە، بۆ ئەوەی لە کاتی خۆی خواردنیان بدەیتێ، | 27 |
Tutti [gli animali] sperano in te, Che tu dii loro il lor cibo al suo tempo.
| پێیان دەدەیت و وەریدەگرن، دەستت دەکەیتەوە تێر چاکە دەبن. | 28 |
[Se] tu [lo] dài loro, [lo] ricolgono; [Se] tu apri la tua mano, son saziati di beni.
| ڕوو وەردەگێڕیت، دەتۆقن، هەناسەیان لێ دەبڕیت، دەمرن، دەگەڕێنەوە بۆ خۆڵی خۆیان. | 29 |
[Se] tu nascondi la tua faccia, sono smarriti; [Se] tu ritiri il fiato loro, trapassano, E ritornano nella lor polvere.
| کاتێک ڕۆحی خۆت دەنێریت، ئەوان بەدیدەهێنرێن، ڕووی زەوی نوێ دەکەیتەوە. | 30 |
[Se] tu rimandi il tuo spirito son creati; E tu rinnuovi la faccia della terra.
| با شکۆی یەزدان هەتاهەتایە بەردەوام بێت، با یەزدان بە کارەکانی خۆی دڵخۆش بێت. | 31 |
Sia la gloria del Signore in eterno; Rallegrisi il Signore nelle sue opere;
| ئەوەی سەیری زەوی دەکات، لەرز دەیگرێت، دەست دەداتە چیاکان، دووکەڵ دەکەن. | 32 |
Il quale se riguarda verso la terra, ella trema; Se tocca i monti, essi fumano.
| بە درێژایی ژیانم گۆرانی بۆ یەزدان دەڵێم، تاکو ماوم سروود بۆ خودای خۆم دەڵێم. | 33 |
Io canterò al Signore, mentre viverò; Io salmeggerò all'Iddio mio, tanto che io durerò.
| با بیرکردنەوەم شیرین بێت لەلای، منیش بە یەزدان دڵخۆش دەبم. | 34 |
Il mio ragionamento gli sarà piacevole, Io mi rallegrerò nel Signore.
| بەڵام با گوناهباران لەسەر زەوی دواییان ببڕێتەوە، با بەدکاران ئیتر نەمێنن. ئەی گیانی من، ستایشی یەزدان بکە. هەلیلویا! | 35 |
Vengano meno i peccatori d'in su la terra, E gli empi non sieno più. Anima mia, benedici il Signore. Alleluia.
