زەبوورەکان 102

1 نوێژی هەژارێکی ورەڕووخاو، کە هاواری دەباتە بەردەم یەزدان. ئەی یەزدان، گوێ لە نوێژم بگرە، با هاوارم بگاتە لات.

(Bøn af en elendig, når hans Kraft svigter, og han udøser sin Klage for HERREN.) HERRE, lyt til min bøn, lad mit råb komme til dig,

2 لە ڕۆژی تەنگانەدا ڕووی خۆتم لێ مەشارەوە، لەو ڕۆژەی کە هاوارت بۆ دەکەم گوێم بۆ شل بکە، زوو وەڵامم بدەوە.

skjul dog ikke dit Åsyn for mig; den Dag jeg stedes i Nød, bøj da dit Øre til mig; når jeg kalder, så skynd dig og svar mig!

3 ڕۆژگارم وەک دووکەڵ ڕەوییەوە، ئێسکم وەک پشکۆ گڕی گرتووە.

Thi mine Dage svinder som Røg, mine Ledemod brænder som Ild;

4 هەڵپڕووکاوە، دڵم وشک بووەتەوە، نانخواردنم لەبیر نەماوە.

mit Hjerte er svedet og - visnet som Græs, thi jeg glemmer at spise mit Brød.

5 لە دەنگی ناڵەم ئێسکم بە پێستمەوە نووساوە.

Under min Stønnen klæber mine Ben til Huden;

6 وەک کوندەپەپووی بیابانی چۆڵەوانیم لێهاتووە، وەک کوندەپەپووی کەلاوەم لێهاتووە.

jeg ligner Ørkenens Pelikan, er blevet som Uglen på øde Steder;

7 ڕادەکشێم و وەک چۆلەکەیەکی تەنهای سەربانم لێهاتووە.

om Natten ligger jeg vågen og jamrer så ensom som Fugl på Taget;

8 بە درێژایی ڕۆژ دوژمنەکانم سووکایەتیم پێ دەکەن، ئەوانەی لە دژی منن وەک شێتیان لێ هاتووە، نەفرەتم لێدەکەن.

mine Fjender håner mig hele Dagen; de der spotter mig, sværger ved mig.

9 بۆیە خۆڵەمێش دەخۆم وەک نان، فرمێسکم تێکەڵ بە خواردنەوەم بووە،

Thi Støv er mit daglige Brød, jeg blander min Drik med Tårer

10 لەبەر تووڕەیی زۆری تۆ، چونکە هەڵتگرتم و فڕێتدام.

over din Harme og Vrede, fordi du tog mig og slængte mig bort;

11 ڕۆژگارم وەک سێبەری خوارە، خۆشم وەک گیا وشک دەبمەوە.

mine Dage hælder som Skyggen, som Græsset visner jeg hen.

12 تۆش ئەی یەزدان، هەتاهەتایە لەسەر تەختی، نەوە دوای نەوە یادت دەکەنەوە.

Men du troner evindelig, HERRE, du ihukommes fra Slægt til Slægt;

13 تۆ هەڵدەستیت و بەزەییت بە سییۆن دێتەوە، چونکە ماوەی میهرەبانییە، کاتی هاتووە.

du vil rejse dig og forbarme dig over Zion, når Nådens Tid, når Timen er inde;

14 خزمەتکارەکانت بە تاسەوەن بۆ بەردەکانی، دڵیان دەسووتێ بۆ خۆڵەکەی.

thi dine Tjenere elsker dets Sten og ynkes over dets Grushobe.

15 هەموو نەتەوەکان لە ناوی یەزدان دەترسن، هەموو پاشاکانی زەویش لە شکۆمەندیت،

Og HERRENs Navn skal Folkene frygte, din Herlighed alle Jordens Konger;

16 چونکە کە یەزدان سییۆن بنیاد دەنێتەوە، بە شکۆمەندی خۆی دەبینرێت.

thi HERREN opbygger Zion, han lader sig se i sin Herlighed;

17 ئاوڕ لە نوێژی ڕووتوڕەجاڵەکان دەداتەوە، نوێژەکانیان بە کەم نازانێت.

han vender sig til de hjælpeløses Bøn, lader ej deres Bøn uænset.

18 ئەمە بۆ نەوەی داهاتوو دەنووسرێت، تاکو ئەو نەوەیە ستایشی یەزدان بکەن، کە هێشتا لەدایک نەبوونە:

For Efterslægten skal det optegnes, af Folk, der skal fødes, skal prise HERREN;

19 «یەزدان لە بەرزایی پیرۆزگای خۆیەوە دەڕوانێتە خوارێ، لە ئاسمانەوە سەیری زەوی دەکات،

thi han ser ned fra sin hellige Højsal, HERREN skuer ned fra Himmel til Jord

20 بۆ ئەوەی گوێی لە ناڵەی دیلەکان بێت، ئەوانە ئازاد بکات کە دراونەتە دەست مردن.»

for at høre de fangnes Stønnen og give de dødsdømte Frihed,

21 جا لە سییۆن ناوی یەزدان ڕادەگەیەنرێت، لە ئۆرشەلیم ستایشی،

at HERRENs Navn kan forkyndes i Zion, hans - Pris i Jerusalem,

22 کاتێک گەلان و پاشایەتییەکان پێکەوە بۆ پەرستنی یەزدان کۆدەبنەوە.

når Folkeslag og Riger til Hobe samles for at tjene HERREN.

23 لە ناوەڕاستی تەمەنم هێزی کزکردم، ڕۆژگاری کورتکردم.

Han lammed min Kraft på Vejen, forkorted mit Liv.

24 گوتی: «ئەی خودای من، لە ناوەڕاستی ڕۆژگارم لام مەدە، ساڵانی تۆ بۆ نەوە دوای نەوەیە.

Jeg siger: Min Gud, tag mig ikke bort i Dagenes Hælvt! Dine År er fra Slægt til Slægt.

25 لە سەرەتاوە بناغەی زەویت دانا، ئاسمانیش دەستکردی تۆیە.

Du grundfæsted fordum Jorden, Himlene er dine Hænders Værk;

26 ئەوان لەناودەچن، بەڵام تۆ دەمێنیت، هەموو وەک کراس کۆن دەبن، وەک جلوبەرگ دەیانگۆڕیت و فڕێدەدرێن.

de falder, men du består, alle slides de op som en Klædning;

27 بەڵام تۆ هەروەک خۆتی، ساڵانی تۆ کۆتایی نایەت.

som Klæder skifter du dem; de skiftes, men du er den samme, og dine År får aldrig Ende!

28 کوڕی خزمەتکارەکانت نیشتەجێ دەبن و نەوەکانیان لەبەردەمت دەچەسپێن.»

Dine Tjeneres Børn fæster Bo, deres Sæd skal bestå for dit Åsyn.