< پەندەکانی سلێمان 17 >

باشترە پارووێکی وشک بە ئارامییەوە لە ماڵێکی پڕ لە خوانی ئامادەکراو، بە ناکۆکی. 1
Bedre en tør Bid Brød med fred end Huset fuldt af Sul med Trætte.
بەندەی وریا بەسەر کوڕی شەرمەزاردا زاڵ دەبێت و لەگەڵ برایانی میرات بەشدەکات. 2
Klog Træl bliver Herre over dårlig Søn og får lod og del mellem brødre.
بۆتە بۆ زیوە و کوورە بۆ زێڕ، یەزدانیش دڵ تاقی دەکاتەوە. 3
Digel til Sølv og Ovn til Guld, men den, der prøver Hjerter, er HERREN.
بەدکار گوێ لە لێوی خراپ دەگرێت، درۆزنیش گوێ دەداتە زمانی گرفتخواز. 4
Den onde hører på onde Læber, Løgneren lytter til giftige Tunger.
ئەوەی گاڵتە بە هەژار بکات سووکایەتی بە دروستکەرەکەی دەکات، ئەوەی بە بەڵا دڵی خۆشبێت بێ سزا دەرناچێت. 5
Hvo Fattigmand spotter, håner hans Skaber, den skadefro slipper ikke for Straf.
منداڵی منداڵ تاجی پیرانە، شانازی کوڕانیش دایک و باوکانن. 6
De gamles Krone er Børnebørn, Sønners Stolthed er Fædre.
قسەی نەستەق لە گێل ناوەشێتەوە، لەوەش زیاتر قسەی درۆ لە میر. 7
Ypperlig Tale er ej for en Dåre, end mindre da Løgnfor den, som er ædel.
بەرتیل بەردی گرانبەهایە لەبەرچاوی خاوەنەکەی، ڕوو لە هەر لایەک بکات سەردەکەوێت. 8
Som en Troldsten er Gave i Giverens Øjne; hvorhen den end vender sig, gør den sin Virkning.
ئەوەی تاوان دادەپۆشێت پەرە بە خۆشەویستی دەدات، بەڵام ئەوەی باسی بابەتەکە بکاتەوە دۆستی نزیک لە یەکتر جیا دەکاتەوە. 9
Den, der dølger en Synd, søger Venskab, men den, der ripper op i en Sag, skiller Venner.
سەرزەنشتکردنێک بۆ تێگەیشتوو قووڵترە لە سەد جار دارکاریکردن بۆ گێل. 10
Bedre virker Skænd på forstandig end hundrede Slag på en Tåbe.
کەسی خراپ تەنها داواکاری یاخی بوونە، لەبەر ئەوە نێردراوێکی دڵڕەقی بۆ دەنێردرێت. 11
Den onde har kun Genstridigbed for, men et skånselsløst Bud er udsendt imod ham.
باشترە تووشی دەڵەورچێکی سک سووتاو بیت، نەک گێلێک لە گێلایەتییەکەی خۆی. 12
Man kan møde en Bjørn, hvis Unger er taget, men ikke en Tåbe udi hans Dårskab.
ئەوەی پاداشتی چاکە بە خراپە بداتەوە، خراپە ماڵی بەرنادات. 13
Den, der gengælder godt med ondt, fra hans Hus skal Vanheld ej vige.
دەستپێکردنی ناکۆکی وەک تەقینی بەنداوە، جا پێش ئەوەی ناکۆکییەکە بتەقێتەوە وازی لێبهێنە. 14
At yppe Strid er at åbne for Vand, hold derfor inde, før Strid bryder løs.
بێتاوانکردنی خراپەکار و تاوانبارکردنی ڕاستودروست، هەردووک قێزەونن لەلای یەزدان. 15
At frikende skyldig og dømme uskyldig, begge Dele er HERREN en Gru.
بۆچی پارە بکەوێتە دەست پیاوی گێل؟ کە ئارەزووی نییە بۆ کڕینی دانایی! 16
Hvad hjælper Penge i Tåbens Hånd til at købe ham Visdom, når Viddet mangler?
برادەر هەموو کاتێک خۆشەویستی خۆی دەردەبڕێت، براش بۆ تەنگانە لەدایک دەبێت. 17
Ven viser Kærlighed når som helst, Broder fødes til Hjælp i Nød.
کەسی تێنەگەیشتوو تەوقە دەکات و بە تەواوی دەبێتە کەفیلی دراوسێکەی. 18
Mand uden Vid giver Håndslag og går i Borgen for Næsten.
ئەوەی حەز لە ناکۆکی بکات حەز لە گوناه دەکات، ئەوەی دەرگای خۆی بڵند بکات داوای شکان دەکات. 19
Ven af Kiv er Ven af Synd; at højne sin Dør er at attrå Fald.
ئەوەی دڵخراپ بێت چاکە نایەتە ڕێی، ئەوەی زمان خوار بێت تووشی خراپە دەبێت. 20
Ej finder man Lykke, når Hjertet er vrangt, man falder i Våde, når Tungen er falsk.
ئەوەی گێلی ببێت تووشی خەفەت دەبێت، باوکی ڕۆڵەی دەبەنگیش دڵخۆشی نابینێت. 21
Den, der avler en Tåbe, får Sorg, Dårens Fader er ikke glad.
دڵی شادمان تەندروستی دەبەخشێت، بەڵام ڕۆحی تێکشکاو ئێسک وشک دەکات. 22
Glad Hjerte er godt for Legemet, nedslået Sind suger Marv af Benene.
بەدکار بە نهێنی بەرتیل وەردەگرێت تاکو ڕێچکەی دادپەروەری خوار بکاتەوە. 23
Den gudløse tager Gave i Løn for at bøje Rettens Gænge.
کەسی تێگەیشتوو چاوی لەسەر داناییە، بەڵام گێل چاودەبڕێتە ئەوپەڕی زەوی. 24
Visdom står den forstandige for Øje, Tåbens Blik er ved Jordens Ende.
کوڕی گێل خەمە بۆ باوکی و تاڵییە بۆ ئەو دایکەی لێی بووە. 25
Tåbelig Søn er sin Faders Sorg, Kvide for hende, som fødte ham.
پێبژاردن بە کەسی ڕاستودروست باش نییە، هەروەها دارکاریکردنی کەسی خانەدان لەبەر دەستپاکی. 26
At straffe den, der har Ret, er ilde, værre endnu at slå de ædle.
ئەوەی قسەی خۆی ڕاگرێت خاوەن زانیارییە، ئەوەی ڕۆح ئارام بێت پیاوی تێگەیشتنە. 27
Den, som har Kundskab tøjler sin Tale, Mand med Forstand er koldblodig.
تەنانەت گێلیش کە بێدەنگ بێت بە دانا دادەنرێت، ئەوەی لێویشی لێک نەکاتەوە بە تێگەیشتوو. 28
Selv Dåren, der tier, gælder for viis, forstandig er den, der lukker sine Læber.

< پەندەکانی سلێمان 17 >