ئەیوب 39

1 «ئایا دەزانیت کەی بزنە کێوییەکان دەزێن؟ یان تێبینیت کردووە ئەو کاتەی کە ئاسک ژان دەیگرێت؟

Sabes tu o tempo em que as cabras montesas dão filhotes? Ou observaste tu as cervas quando em trabalho de parto?

2 ئایا مانگەکانی ئاوسبوونی دەژمێریت یان کاتی زاوزێکردنیان دەزانیت؟

Contaste os meses que elas cumprem, e sabes o tempo de seu parto?

3 چۆک دادەدەن و پاڵ بە ئازارەکانیانەوە دەنێن و بەچکەکانیان دەبێت.

Quando se encurvam, produzem seus filhos, [e] lançam de si suas dores.

4 بەچکەکانیان لە چۆڵەوانی بەهێز و گەورە دەبن؛ دەڕۆن و ئیتر ناگەڕێنەوە لایان.

Seus filhos se fortalecem, crescem como o trigo; saem, e nunca mais voltam a elas.

5 «کێ کەرەکێوی بەڕەڵا کرد و مێخ زنجیری ئەو کێوییەی کردەوە؟

Quem despediu livre ao asno montês? E quem ao asno selvagem soltou das ataduras?

6 ئەوەی چۆڵەوانیم کرد بە ماڵی و خوێڵێنم کردە ژینگەی.

Ao qual eu dei a terra desabitada por casa, e a terra salgada por suas moradas.

7 بە دەنگەدەنگی شار پێدەکەنێت، گوێی لە هاواری لێخوڕ نابێت.

Ele zomba do tumulto da cidade; não ouve os gritos do condutor.

8 لە چیاکاندا بەدوای لەوەڕگادا دەگەڕێت، بۆ دۆزینەوەی هەموو سەوزاییەک.

A extensão dos montes é seu pasto; e busca tudo o que é verde.

9 «ئایا گای کێوی ڕازی دەبێت خزمەتت بکات یان بە شەو لەلای ئاخوڕەکەت بمێنێتەوە؟

Por acaso o boi selvagem quererá te servir, ou ficará junto de tua manjedoura?

10 ئایا دەتوانیت گای کێوی بە گاسنەوە ببەستیتەوە و جووتی پێ بکەیت؟ ئایا بەدواتدا دێت دۆڵەکان خەرتە بکات؟

Ou amarrarás ao boi selvagem com sua corda para o arado? Ou lavrará ele aos campos atrás de ti?

11 ئایا پشتی پێ دەبەستیت، چونکە هێزەکەی مەزنە یان کارەکەی خۆتی بۆ بەجێدەهێڵیت؟

Confiarás nele, por ser grande sua força, e deixarás que ele faça teu trabalho?

12 ئایا متمانەی پێ دەکەیت کە دەغڵودانەکەت بهێنێت و بۆ سەر جۆخینەکەت کۆی بکاتەوە؟

Porás tua confiança nele, para que ele colha tua semente, e a junte em tua eira?

13 «بە خۆشییەوە وشترمرغ باڵەفڕکێ دەکات، ئایا پەڕوباڵەکەی وەک لەقلەق پیرۆزە؟

As asas da avestruz batem alegremente, mas são suas asas e penas como as da cegonha?

14 وشترمرغ هێلکەکەی لەسەر زەوی بەجێدەهێڵێت و خۆڵ گەرمیان دادەهێنێت،

Ela deixa seus ovos na terra, e os esquenta no chão,

15 لەبیری دەچێت کە پێ وردوخاشی دەکات و ئاژەڵی کێوی پێی پێدا دەنێن.

E se esquece de que pés podem os pisar, e os animais do campo [podem] os esmagar.

16 لەگەڵ بەچکەکانی دڵڕەقە وەک ئەوەی بەچکەی ئەو نەبن؛ گوێی ناداتێ کە ماندووبوونەکەی بێهوودە دەڕوات،

Age duramente para com seus filhos, como se não fossem seus, sem temer que seu trabalho tenha sido em vão.

17 چونکە خودا دانایی لەبیر بردووەتەوە، لە تێگەیشتن بەشی نەداوە.

Porque Deus a privou de sabedoria, e não lhe repartiu entendimento.

18 کاتێک پەڕەکانی فش دەکاتەوە بۆ ڕاکردن، بە ئەسپ و بە سوارەکەی پێدەکەنێت.

Porém quando se levanta para correr, zomba do cavalo e do seu cavaleiro.

19 «ئایا تۆ هێز بە ئەسپ دەدەیت یان ملی بە یاڵ دادەپۆشیت؟

És tu que dás força ao cavalo, ou que vestes seu pescoço com crina?

20 ئایا وای لێ دەکەیت کە وەک کوللە قەڵەمباز بدات و دەنگی حیلەکەی تۆقێنەر بێت؟

Podes tu o espantar como a um gafanhoto? O sopro de suas narinas é terrível.

21 بە توندی سم بە زەویدا بکوتێت، بە هێزەوە دەربپەڕێت، بەرەو مەیدانی جەنگ مل بنێت.

Ele escarva a terra, alegra-se de sua força, [e] sai ao encontro das armas;

22 بە ترس پێبکەنێت و نەتۆقێت؛ لە ڕووی شمشێر نەگەڕێتەوە.

Ele zomba do medo, e não se espanta; nem volta para trás por causa da espada.

23 تیردان شەقەشەقی بێت و خەنجەر و نووکی ڕم ببریسکێنەوە.

Contra ele rangem a aljava, o ferro brilhante da lança e do dardo;

24 بەوپەڕی جۆشوخرۆشەوە غار دەدات، هەتا کاتی لێدانی کەڕەنا خۆی پێ ڕاناگیرێت.

Sacudido-se com furor, ele escarva a terra; ele não fica parado ao som da trombeta.

25 لە کاتی فووکردن بە کەڕەنادا دەڵێت:”ئەها!“لە دوورەوە بۆنی شەڕ دەکات، هاواری سەرکردەکان و نەعرەتەی جەنگ.

Ao som das trombetas diz: Eia! E desde longe cheira a batalha, o grito dos capitães, e o barulho.

26 «ئایا لە تێگەیشتنی تۆدایە هەڵۆ بفڕێت و ڕووەو باشوور باڵەکانی بکاتەوە؟

Por acaso é por tua inteligência que o gavião voa, [e] estende suas asas para o sul?

27 یان بە فەرمانی تۆیە هەڵۆ بەرز بفڕێت و هێلانەکەی لە بەرزی دابنێت؟

Ou é por tua ordem que a água voa alto e põe seu ninho na altura?

28 لەسەر لووتکەی چیا نیشتەجێ دەبێت و بە شەو دەمێنێتەوە، هەڵدێری بەردەڵان قەڵاکەیەتی.

Nas penhas ela mora e habita; no cume das penhas, e em lugares seguros.

29 لەوێوە نێچیری خۆی دەدۆزێتەوە و چاوەکانی لە دوورەوە دەبینن.

Desde ali espia a comida; seus olhos avistam de longe.

30 بەچکەکانی خوێن هەڵدەمژن، لە هەرکوێ کوژراوی لێ بێت، ئەو لەوێیە.»

Seus filhotes sugam sangue; e onde houver cadáveres, ali ela está.