ئەیوب 30

1 «بەڵام ئێستا ئەوانەی لە من منداڵترن گاڵتەم پێ دەکەن، ئەوانەی بێزم نەدەهات باوکیان لەگەڵ سەگەکانی ناو ڕانەکەم دابنێم.

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

2 دەبێت هێزی دەستیان چ سوودێکی بۆ من هەبێت؟ لەبەر ئەوەی سست بوون و لە کەڵک کەوتوون.

E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

3 لە دەستکورتی و لە برسیێتیدا لەڕ بوون؛ بە شەو بەناو زەوی وشکدا دەگەڕان، کە وێران و کاول بوون.

smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

4 ئەوانەی وشترالووک و گەڵایان لە دەوەنەکانەوە دەهێنا، ڕەگی دار گەز خۆراکیان بوو.

strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

5 لەنێو کۆمەڵەی خەڵک دەردەکران، هاواریان بەسەردا دەکردن وەک بەسەر دزدا هاوار بکەن.

Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

6 لەناو دۆڵە وشکەکان نیشتەجێ بوون، لە ئەشکەوت و لەناو تاشەبەردەکان.

abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

7 لەنێو دەوەنەکان زەڕین و لەژێر گەزگەزەکان خۆیان مات کرد.

ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

8 نەوەی گێلی، هەروەها نەوەی ئەوانەی بێ ناو بوون، لە خاکەکە تێهەڵدراون.

gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

9 «بەڵام ئێستا ئەو گەنجانە بە گۆرانی گاڵتەم پێ دەکەن؛ پەندم بەسەردا دەڵێن.

E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

10 قێزم لێ دەکەنەوە، دوورەپەرێزیم لێ دەگرن؛ لە تفەکانیان ڕووی من ناپارێزن.

Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

11 خودا پەتی کەوانەکەی منی بەرداوە و منی چەماندووەتەوە، جڵەوی لغاوەکەم بەدەستیانەوەیە،

Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

12 لەلای ڕاستم گەنجە لاسارەکان هێرش دەکەنە سەرم، پاشقولم لێ دەگرن و سەنگەر لە دژی من لێ دەدەن.

Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

13 ڕێگاکانم لێ تێکدەدەن، بۆ ژێرکەوتنم هاوکاری یەکتر دەکەن، کەس نییە پشتگیری من بکات.

Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

14 ئەوان دێن هەروەک لە کەلێنێکی فراوانەوە بێن، لەژێر وێرانیەوە خلۆر دەبنەوە.

S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

15 نەهامەتی بەسەرمدا وەرگەڕا، هەروەکو با ڕێزی منی برد، ئاسوودەییم وەک هەور تێپەڕی.

Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

16 «بە هێواشی ژیانم بەرە و کۆتایی دەچێت، کەوتمە ڕۆژانی زەلیلییەوە.

E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

17 شەوگار ئێسکەکانم لەناومدا کلۆر دەکات، ئازارەکانم پشوو نادەن.

La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

18 خودا بە زۆری هێزەکەی منی بە جلەکانم گرت و شێوەی گۆڕیم، وەک یەخەی کراسەکەم، منی پێچایەوە.

Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

19 فڕێیدامە ناو قوڕەوە، ڕەنگی خۆڵ و خۆڵەمێشم لێ نیشت.

Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

20 «ئەی خودا هاوارت بۆ دەهێنم و وەڵامم نادەیتەوە؛ ڕادەوەستم و ئاوڕم لێ نادەیتەوە.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

21 لەگەڵ مندا توند دەجوڵێیتەوە، بە توانای دەستەکانت دژایەتیم دەکەیت.

Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

22 دەمڕفێنیت و دەمدەیتە دەست ڕەشەبا؛ فڕێمدەدەیتە ناو زریانەوە.

Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

23 دەزانم بۆ مردن دەمگەڕێنیتەوە، بۆ ماڵی چاوەڕوانکراوی هەموو زیندووێک.

Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

24 «بێگومان کەس دەستدرێژی ناکاتە سەر مرۆڤێکی تێکشکاو، کاتێک لە تەنگانەیدا هاوار دەکات.

Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

25 ئایا بۆ لێقەوماوان نەگریام؟ ئایا بۆ نەدار گیانم خەمبار نەبوو؟

Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

26 لەگەڵ ئەوەشدا، کە ئاواتەخوازی چاکە بووم، خراپە هات؛ چاوەڕوانی ڕووناکی بووم، تاریکی هات.

Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

27 هەناوم گڕی گرتووە و ناوەستێت، ڕۆژانی زەلیلی بەرەوپیرم دێن.

Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

28 ڕەش هەڵگەڕام بەڵام بەبێ خۆر؛ لەناو کۆمەڵ هەستام هاوارم کرد.

Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

29 بووم بە برای چەقەڵەکان و هاوڕێی کوندەپەپووەکان.

son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

30 پێستم ڕەش و هەڵوەری لەبەرم، لەشم لەبەر تایەکی توند دەسووتێت.

La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

31 قیسارەکەم بۆ لاوانەوەیە و شمشاڵەکەم بۆ دەنگی گریاوەکانە.

La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.