ئەیوب 3

1 دوای ئەمە ئەیوب دەمی کردەوە و نەفرەتی لەو ڕۆژە کرد کە تێیدا لەدایک بووە.

After this opened Job his mouth, and cursed his day.

2 ئەیوب دەستی بە قسە کرد و گوتی:

And Job spake, and said,

3 «با لەناوبچێت ئەو ڕۆژەی تێیدا لەدایک بووم، ئەو شەوەش کە گوترا:”کوڕێک لەدایک بوو!“

Let the day perish wherein I was born, and the night [in which] it was said, There is a man child conceived.

4 با ئەو ڕۆژە تاریک بێت، نە خودا لە سەرەوە بایەخی پێ بدات و نە ڕۆژی بەسەردا هەڵبێت.

Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it.

5 با تاریکی و سێبەری مەرگ لەسەری بێت، با هەور دایبگرێت، با ڕۆژ تاریک دابێت و بیتۆقێنێت.

Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it.

6 ئەو شەوە، با شەوەزەنگ بیگرێت، لەناو ڕۆژانی ساڵ دڵخۆش نەبێت نەیەتە ناو ژمارەی مانگەکان.

As [for] that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months.

7 با ئەو شەوە نەزۆک بێت، هاواری خۆشی تێدا نەبێت.

Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.

8 بەر نەفرەتی ئەوانە بکەوێت کە نەفرەت لە ڕۆژگار دەکەن، ئەوانەی ئامادەن لیڤیاتان بەئاگا بهێنن.

Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.

9 با ئەستێرەکانی بەرەبەیان تاریک دابێن، چاوەڕوانی ڕووناکی بێت و نەیەت، با گزنگی بەیان نەبینێت،

Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but [have] none; neither let it see the dawning of the day:

10 چونکە دەرگاکانی سکی لەسەر من دانەخست و چەرمەسەری لە چاوەکانم نەشاردەوە.

Because it shut not up the doors of my [mother’s] womb, nor hid sorrow from mine eyes.

11 «بۆ لە بار دایکم نەچووم، کە لەدایک بووم، بۆ ڕۆحم بەدەستەوە نەدا؟

Why died I not from the womb? [why] did I [not] give up the ghost when I came out of the belly?

12 بۆچی ئەژنۆکان هەڵیانگرتم، بۆ مەمک هەبوو تاکو شیر بدرێم؟

Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?

13 چونکە ئێستا ڕاکشابووم و بێدەنگ ببووم، ئەو کاتە بە ئاسوودەیی دەخەوتم،

For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,

14 لەگەڵ پاشایان و ڕاوێژکارانی زەوی، ئەوانەی ئەو کۆشکانەیان بۆ خۆیان بنیاد نا کە ئێستا بوونەتە کەلاوە،

With kings and counsellors of the earth, which built desolate places for themselves;

15 یان لەگەڵ میران کە زێڕیان هەیە، ئەوانەی ماڵەکانیان لە زیو پڕکردووە،

Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:

16 یان وەک لەبارچووێکی لەخاکنراو، ئینجا نەدەبووم، وەک کۆرپەیەک ڕووناکی نەبینیوە.

Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants [which] never saw light.

17 لەوێ خراپەکاران لە ئاژاوەنانەوە دەوەستن لەوێ ماندووان پشوو دەدەن،

There the wicked cease [from] troubling; and there the weary be at rest.

18 دیلەکان تێکڕا ئاسوودە دەبن، گوێیان لە دەنگی سەرکار نابێت،

[There] the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.

19 لەوێ بچووک وەک گەورە وایە، کۆیلەش ئازادە لە دەستی گەورەکەی.

The small and great are there; and the servant [is] free from his master.

20 «بۆ ڕووناکی دەدرێتە ڕەنجدەران و ژیانیش بۆ ئەوەی تاڵاوی تێدایە،

Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter [in] soul;

21 ئەوانەی چاوەڕوانی مردن دەکەن و نییە، لە گەنجینە زیاتر بەدوایدا دەگەڕێن،

Which long for death, but it [cometh] not; and dig for it more than for hid treasures;

22 هەتا ئەوپەڕی شادمانی دڵخۆشن، دڵشادن کە گۆڕێک دەبیننەوە؟

Which rejoice exceedingly, [and] are glad, when they can find the grave?

23 بۆ ژیان دەدرێتە پیاوێک کە ڕێگای شاردراوەتەوە، خوداش بە چواردەوریدا پەرژینی لێ داوە؟

[Why is light given] to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in?

24 لەبەر ئەوەی ئاخ هەڵکێشانم بووەتە نانی ڕۆژانەم، هەنسکیشم وەک ئاو دەڕژێت.

For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters.

25 ئەوەی دەمتۆقێنێت هاتە سەر ڕێگام، ئەوەی لێی دەترسام بەسەرم هات.

For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me.

26 ئاسوودە نەبووم و بێدەنگ نەبووم، پشووم نەدا و ئاژاوە هات.»

I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.