ئەیوب 3

1 دوای ئەمە ئەیوب دەمی کردەوە و نەفرەتی لەو ڕۆژە کرد کە تێیدا لەدایک بووە.

Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

2 ئەیوب دەستی بە قسە کرد و گوتی:

og Job tog til Orde og sagde:

3 «با لەناوبچێت ئەو ڕۆژەی تێیدا لەدایک بووم، ئەو شەوەش کە گوترا:”کوڕێک لەدایک بوو!“

Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: »Se, en Dreng!«

4 با ئەو ڕۆژە تاریک بێت، نە خودا لە سەرەوە بایەخی پێ بدات و نە ڕۆژی بەسەردا هەڵبێت.

Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den straale ej Lyset frem!

5 با تاریکی و سێبەری مەرگ لەسەری بێت، با هەور دایبگرێت، با ڕۆژ تاریک دابێت و بیتۆقێنێت.

Mulm og Mørke løse den ind, Taage lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

6 ئەو شەوە، با شەوەزەنگ بیگرێت، لەناو ڕۆژانی ساڵ دڵخۆش نەبێت نەیەتە ناو ژمارەی مانگەکان.

Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Aarets Dage, den komme ikke i Maaneders Tal!

7 با ئەو شەوە نەزۆک بێت، هاواری خۆشی تێدا نەبێت.

Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

8 بەر نەفرەتی ئەوانە بکەوێت کە نەفرەت لە ڕۆژگار دەکەن، ئەوانەی ئامادەن لیڤیاتان بەئاگا بهێنن.

De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan;

9 با ئەستێرەکانی بەرەبەیان تاریک دابێن، چاوەڕوانی ڕووناکی بێت و نەیەت، با گزنگی بەیان نەبینێت،

dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves paa Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlaag,

10 چونکە دەرگاکانی سکی لەسەر من دانەخست و چەرمەسەری لە چاوەکانم نەشاردەوە.

fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

11 «بۆ لە بار دایکم نەچووم، کە لەدایک بووم، بۆ ڕۆحم بەدەستەوە نەدا؟

Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udaanded straks fra Moders Skød?

12 بۆچی ئەژنۆکان هەڵیانگرتم، بۆ مەمک هەبوو تاکو شیر بدرێم؟

Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

13 چونکە ئێستا ڕاکشابووم و بێدەنگ ببووم، ئەو کاتە بە ئاسوودەیی دەخەوتم،

Saa havde jeg nu ligget og hvilet, saa havde jeg slumret i Fred

14 لەگەڵ پاشایان و ڕاوێژکارانی زەوی، ئەوانەی ئەو کۆشکانەیان بۆ خۆیان بنیاد نا کە ئێستا بوونەتە کەلاوە،

blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

15 یان لەگەڵ میران کە زێڕیان هەیە، ئەوانەی ماڵەکانیان لە زیو پڕکردووە،

blandt Fyrster, rige paa Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

16 یان وەک لەبارچووێکی لەخاکنراو، ئینجا نەدەبووم، وەک کۆرپەیەک ڕووناکی نەبینیوە.

Eller var jeg dog som et nedgravet Foster, som Børn, der ikke fik Lyset at se!

17 لەوێ خراپەکاران لە ئاژاوەنانەوە دەوەستن لەوێ ماندووان پشوو دەدەن،

Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

18 دیلەکان تێکڕا ئاسوودە دەبن، گوێیان لە دەنگی سەرکار نابێت،

alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

19 لەوێ بچووک وەک گەورە وایە، کۆیلەش ئازادە لە دەستی گەورەکەی.

smaa og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

20 «بۆ ڕووناکی دەدرێتە ڕەنجدەران و ژیانیش بۆ ئەوەی تاڵاوی تێدایە،

Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

21 ئەوانەی چاوەڕوانی مردن دەکەن و نییە، لە گەنجینە زیاتر بەدوایدا دەگەڕێن،

dem, som bier forgæves paa Døden, graver derefter som efter Skatte,

22 هەتا ئەوپەڕی شادمانی دڵخۆشن، دڵشادن کە گۆڕێک دەبیننەوە؟

som glæder sig til en Stenhøj, jubler, naar de finder deres Grav —

23 بۆ ژیان دەدرێتە پیاوێک کە ڕێگای شاردراوەتەوە، خوداش بە چواردەوریدا پەرژینی لێ داوە؟

en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

24 لەبەر ئەوەی ئاخ هەڵکێشانم بووەتە نانی ڕۆژانەم، هەنسکیشم وەک ئاو دەڕژێت.

Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve raab strømmer som Vand.

25 ئەوەی دەمتۆقێنێت هاتە سەر ڕێگام، ئەوەی لێی دەترسام بەسەرم هات.

Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

26 ئاسوودە نەبووم و بێدەنگ نەبووم، پشووم نەدا و ئاژاوە هات.»

Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, saa kommer Uro!