ئەیوب 29

1 ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

Siguió Job explicando y dijo:

2 «خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

“¡Ojalá volviera a ser como en los meses pasados, como en los días en que Dios me protegía,

3 کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y su luz me guiaba en las tinieblas!

4 خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

¿Cuál era en la madurez de mi vida, cuando era amigo de Dios y Este guardaba mi morada;

5 خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

cuando el Todopoderoso estaba conmigo, y me rodeaban mis hijos;

6 کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

cuando lavaba mis pies con leche, y de la roca me brotaban ríos de aceite.

7 «کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

(En aquel tiempo) cuando yo salía a la puerta de la ciudad, y en la plaza establecía mi asiento,

8 گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

los jóvenes al verme se retiraban, y los ancianos se levantaban, y se mantenían en pie.

9 پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

Los príncipes contenían la palabra, y ponían su mano sobre la boca.

10 پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

Se callaba la voz de los magnates y su lengua se pegaba a su paladar.

11 ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

El que me escuchaba, me llamaba dichoso, y el ojo que me veía, daba señas en favor mío.

12 چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

Yo libraba al pobre que pedía auxilio, y al huérfano que no tenía sostén.

13 ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

Sobre mí venía la bendición del que hubiera perecido, y yo alegraba el corazón de la viuda.

14 ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

Me revestía de justicia, y esta me revestía a mí, mi equidad me servía de manto y tiara.

15 دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

Era yo ojo para el ciego, y pie para el cojo,

16 من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

padre de los pobres, que examinaba con diligencia aun la causa del desconocido.

17 کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

Quebraba los colmillos del malvado, y de sus dientes arrancaba la presa.

18 «جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

Por lo cual me decía: «Moriré en mi nido, y mis días serán tan numerosos como la arena;

19 ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

mi raíz se extenderá hacia las aguas, y el rocío pasará la noche en mis hojas.

20 شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

Será siempre nueva en mí la gloria mía, y mi arco se renovará en mi mano.»

21 «گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

A mí me escuchaban sin perder la paciencia, aguardando silenciosamente mi consejo.

22 لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

Después de hablar ya no respondía nadie, porque (cual rocío) caían sobre ellos mis palabras.

23 چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

Me esperaban como se espera la lluvia, abrían su boca como a la lluvia tardía.

24 کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

Si les sonreía estaban admirados, y se alegraban de esa luz de mi rostro.

25 ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.

Yo decidía su conducta y me sentaba a la cabecera, habitaba como un rey entre sus tropas, cual consolador un medio de los afligidos.”