ئەیوب 29

1 ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

E Jó continuou a falar seu discurso, dizendo:

2 «خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

Ah quem me dera que fosse como nos meses passados! Como nos dias em que Deus me guardava!

3 کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

Quando ele fazia brilhar sua lâmpada sobre minha cabeça, e eu com sua luz caminhava pelas trevas,

4 خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

Como era nos dias de minha juventude, quando a amizade de Deus estava sobre minha tenda;

5 خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

Quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, meus filhos ao redor de mim;

6 کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

Quando eu lavava meus passos com manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite!

7 «کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

Quando eu saía para a porta da cidade, [e] na praça preparava minha cadeira,

8 گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

Os rapazes me viam, e abriam caminho; e os idosos se levantavam, e ficavam em pé;

9 پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

Os príncipes se detinham de falar, e punham a mão sobre a sua boca;

10 پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

A voz dos líderes se calava, e suas línguas se apegavam a céu da boca;

11 ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

O ouvido que me ouvia me considerava bem-aventurado, e o olho que me via dava bom testemunho de mim.

12 چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

Porque eu livrava ao pobre que clamava, e ao órfão que não tinha quem o ajudasse.

13 ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

A bênção do que estava a ponto de morrer vinha sobre mim; e eu fazia o coração da viúva ter grande alegria.

14 ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

Vestia-me de justiça, e ela me envolvia; e meu juízo era como um manto e um turbante.

15 دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

Eu era olhos para o cego, e pés para o manco.

16 من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

Aos necessitados eu era pai; e a causa que eu não sabia, investigava com empenho.

17 کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

E quebrava os queixos do perverso, e de seus dentes tirava a presa.

18 «جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

E eu dizia: Em meu ninho expirarei, e multiplicarei [meus] dias como areia.

19 ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

Minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho ficava de noite em meus ramos.

20 شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

Minha honra se renovava em mim, e meu arco se revigorava em minha mão.

21 «گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

Ouviam-me, e esperavam; e se calavam ao meu conselho.

22 لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

Depois de minha palavra nada replicavam, e minhas razões gotejavam sobre eles.

23 چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

Pois esperavam por mim como pela chuva, e abriam sua boca como para a chuva tardia.

24 کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

Se eu me ria com eles, não acreditavam; e não desfaziam a luz de meu rosto.

25 ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.

Eu escolhia o caminho para eles, e me sentava à cabeceira; e habitava como rei entre as tropas, como o consolador dos que choram.