ئەیوب 29

1 ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

Job reprit encore son discours et dit:

2 «خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

Oh! Qui me rendra les mois d’autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;

3 کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

4 خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

Tel que j’étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,

5 خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m’entouraient;

6 کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d’huile!

7 «کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j’établissais mon siège sur la place publique,

8 گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.

10 پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

La voix des chefs restait muette, leur langue s’attachait à leur palais.

11 ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

L’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, l’œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l’orphelin dénué de tout appui.

13 ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.

14 ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

Je me revêtais de la justice comme d’un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.

15 دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

J’étais l’œil de l’aveugle, et le pied du boiteux.

16 من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

J’étais le père des pauvres, j’examinais avec soin la cause de l’inconnu.

17 کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

Je brisais la mâchoire de l’injuste, et j’arrachais sa proie d’entre les dents.

18 «جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j’aurai des jours nombreux comme le sable.

19 ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

Mes racines s’étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.

20 شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »

21 «گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

On m’écoutait et l’on attendait, on recueillait en silence mon avis.

22 لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

Après que j’avais parlé, personne n’ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.

23 چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

Ils m’attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.

24 کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.

25 ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.

Quand j’allais vers eux, j’avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.