ئەیوب 15

1 ئەلیفازی تێمانیش وەڵامی دایەوە:

Allora Elifaz di Teman rispose e disse:

2 «ئایا کەسی دانا بە نەزانی وەڵام دەداتەوە و مێشکی بە شتی هیچوپووچ پڕ دەکات؟

“Il savio risponde egli con vana scienza? si gonfia egli il petto di vento?

3 ئایا بە قسەی بێ سوود بەڵگە دێنێتەوە و بەو لێدوانانەی قازانجی لێ ناکات؟

Si difende egli con ciarle inutili e con parole che non giovan nulla?

4 بەڵام تۆ لەخواترسی پێشێل دەکەیت و خەڵک لە خواپەرستی دوور دەخەیتەوە.

Tu, poi, distruggi il timor di Dio, menomi il rispetto religioso che gli è dovuto.

5 بێگومان گوناهەکانت دەمت فێر دەکەن و زمانی تەڵەکەبازی هەڵدەبژێریت.

La tua iniquità ti detta le parole, e adoperi il linguaggio degli astuti.

6 زمانی خۆت تاوانبارت دەکات، نەک من، لێوەکانت لە دژت شایەتی دەدەن.

Non io, la tua bocca stessa ti condanna; le tue labbra stesse depongono contro a te.

7 «ئایا تۆ یەکەم مرۆڤ بوویت لەدایک بوویت؟ یان لەپێش گردەکانەوە دروستبوویت؟

Sei tu il primo uomo che nacque? Fosti tu formato prima de’ monti?

8 ئایا لە ئەنجومەنی خودا گوێت گرتبوو؟ ئایا داناییت بە باڵای خۆتدا بڕیوە؟

Hai tu sentito quel che s’è detto nel Consiglio di Dio? Hai tu fatto incetta della sapienza per te solo?

9 چی دەزانیت کە ئێمە نایزانین، چی تێدەگەیت کە لەلای ئێمە نەبێت؟

Che sai tu che noi non sappiamo? Che conoscenza hai tu che non sia pur nostra?

10 پیر و ڕیش سپی وامان لەناودایە، تەمەنی لە باوکت زیاترە.

Ci son fra noi degli uomini canuti ed anche de’ vecchi più attempati di tuo padre.

11 ئایا دڵنەواییەکانی خودا و بە نەرمی قسەکردن لەگەڵت کەمە؟

Fai tu sì poco caso delle consolazioni di Dio e delle dolci parole che t’abbiam rivolte?

12 بۆچی دڵت دەتبات و بۆچی چاوەکانت دەبریسکێنەوە،

Dove ti trascina il cuore, e che voglion dire codeste torve occhiate?

13 بۆ ئەوەی ڕۆحت لە دژی خودا وەربگێڕیت و قسەی وا لە دەمت بهێنیتە دەرەوە؟

Come! tu volgi la tua collera contro Dio, e ti lasci uscir di bocca tali parole?

14 «مرۆڤ کێیە هەتا بێگەرد بێت و لەدایکبوو لە ژن کێیە هەتا ڕاستودروست بێت؟

Che è mai l’uomo per esser puro, il nato di donna per esser giusto?

15 ئەگەر خودا متمانە بە پیرۆزەکانی خۆی ناکات، کەواتە ئاسمان لەبەرچاوی بێگەرد نییە،

Ecco, Iddio non si fida nemmeno de’ suoi santi, i cieli non son puri agli occhi suoi;

16 ئیتر مرۆڤ کە ناڕەوایی وەک ئاو دەخواتەوە دەبێت چەند قێزەون و گەندەڵ بێت؟

quanto meno quest’essere abominevole e corrotto, l’uomo, che tracanna l’iniquità come l’acqua!

17 «من پێت دەڵێم گوێم لێ بگرە، باسی ئەوە دەکەم کە بینیم،

Io voglio ammaestrarti; porgimi ascolto, e ti racconterò quello che ho visto,

18 ئەوەی دانایان لە باوباپیرانیانەوە پێیان ڕاگەیەنراوە و ئەوانیش نەیانشاردووەتەوە،

quello che i Savi hanno riferito senza nulla celare di quel che sapean dai padri,

19 ئەوانەی خاکەکە تەنها بەوان دراوە و هیچ نامۆیەک بەناویاندا تێنەپەڕیوە.

ai quali soli è stato dato il paese; e in mezzo ai quali non è passato lo straniero.

20 بەدکار ڕۆژانە دەتلێتەوە، ژمارەی ساڵانی ستەمکاریش دیاریکراوە.

L’empio è tormentato tutti i suoi giorni, e pochi son gli anni riservati al prepotente.

21 دەنگێکی ترسناک لە گوێیەکانیەتی و لە ساتی ئاشتیدا تێکدەر بۆی دێت.

Sempre ha negli orecchi rumori spaventosi, e in piena pace gli piomba addosso il distruttore.

22 لەو باوەڕەدا نییە لە تاریکی دەگەڕێتەوە؛ چاوەڕوانی شمشێرە.

Non ha speranza d’uscir dalle tenebre, e si sente destinato alla spada.

23 ئەو وێڵە و دەبێتە نێچیری سیسارکە کەچەڵ، دەزانێت کە ڕۆژی تاریکی نزیکە.

Va errando in cerca di pane; dove trovarne? ei sa che a lui dappresso è pronto il giorno tenebroso.

24 تەنگانە و ئازار دەیتۆقێنن و بەسەریدا زاڵن وەک پاشایەکی ئامادە بۆ پەلاماردان،

La distretta e l’angoscia lo riempion di paura, l’assalgono a guisa di re pronto alla pugna,

25 چونکە بە تووڕەییەوە دەستی لە خودا ڕادەوەشێنێت، لە دژی خودای هەرە بەتوانا پاڵەوانیێتی نواند،

perché ha steso la mano contro Dio, ha sfidato l’Onnipotente,

26 بە کەللەڕەقییەوە بەرەو ئەو ڕایکرد بە قەڵغانە ئەستوور و بەهێزەکەیەوە.

gli s’è slanciato audacemente contro, sotto il folto de’ suoi scudi convessi.

27 «هەرچەندە دەموچاوی بە چەوری داپۆشی و ناوقەدی خۆی بە پیو ئەستوور کرد،

Avea la faccia coperta di grasso, i fianchi carichi di pinguedine;

28 بەڵام لە شارۆچکەی کاولبوو نیشتەجێ دەبێت، لەو ماڵانەی کەسی تێدا ناژیێت و خەریکن دەبنە کەلاوە.

s’era stabilito in città distrutte, in case disabitate, destinate a diventar mucchi di sassi.

29 لەمەودوا دەوڵەمەند نابێت و سامانەکەی جێگیر نابێت، دەستکەوتی لەناو زەویدا بەرفراوان نابێت.

Ei non s’arricchirà, la sua fortuna non sarà stabile; né le sue possessioni si stenderanno sulla terra.

30 لە تاریکی دەرباز نابێت، کڵپەی گڕێک پۆپکەکانی وشک دەکات و بە فووێکی دەمی نامێنێت.

Non potrà liberarsi dalle tenebre, il vento infocato farà seccare i suoi rampolli, e sarà portato via dal soffio della bocca di Dio.

31 جێی باوەڕ نابێت بە شتی پووچ وێڵ دەبێت، چونکە شتی پووچ دەبێت بە کرێیەکەی.

Non confidi nella vanità; è un’illusione; poiché avrà la vanità per ricompensa.

32 پێش ئەوەی ڕۆژی خۆی تەواو بێت، دەفەوتێت و گەڵاکەی سەوز نابێت.

La sua fine verrà prima del tempo, e i suoi rami non rinverdiranno più.

33 وەک ترێ پەسیرەکانی دەکەوێت و وەک زەیتوون گوڵەکەی هەڵدەوەرێت.

Sarà come vigna da cui si strappi l’uva ancor acerba, come l’ulivo da cui si scuota il fiore;

34 کۆمەڵی خوانەناسان چۆڵوهۆڵ دەبێت، ئاگریش ڕەشماڵی بەرتیلخۆران دەسووتێنێت.

poiché sterile è la famiglia del profano, e il fuoco divora le tende ov’entrano presenti.

35 بە ئاژاوە دووگیان بوون و خراپەیان بۆ لەدایک دەبێت، سکیان پیلانی فێڵ و درۆ پێکدەهێنێت.»

L’empio concepisce malizia, e partorisce rovina; ei si prepara in seno il disinganno”.