ئەیوب 15

1 ئەلیفازی تێمانیش وەڵامی دایەوە:

Darauf erwidert Eliphaz von Teman also:

2 «ئایا کەسی دانا بە نەزانی وەڵام دەداتەوە و مێشکی بە شتی هیچوپووچ پڕ دەکات؟

"Kann denn ein Weiser so unsinnige Beweise bringen und sich in solcher Hohlheit blähen?

3 ئایا بە قسەی بێ سوود بەڵگە دێنێتەوە و بەو لێدوانانەی قازانجی لێ ناکات؟

Kann er Beweis mit Reden führen, die nichts taugen, mit Sprüchen, die nichts nütze sind?

4 بەڵام تۆ لەخواترسی پێشێل دەکەیت و خەڵک لە خواپەرستی دوور دەخەیتەوە.

Du machst die Gottesfurcht zunichte, zerstörst die Andacht vor der Gottheit,

5 بێگومان گوناهەکانت دەمت فێر دەکەن و زمانی تەڵەکەبازی هەڵدەبژێریت.

wenn deine Schuld dich lehrt, also zu reden, und du Verschmitzter Redeweise wählst.

6 زمانی خۆت تاوانبارت دەکات، نەک من، لێوەکانت لە دژت شایەتی دەدەن.

Dein eigener Mund verdammt dich und nicht ich; die eigenen Lippen strafen dich.

7 «ئایا تۆ یەکەم مرۆڤ بوویت لەدایک بوویت؟ یان لەپێش گردەکانەوە دروستبوویت؟

Warst du als Erstlingsmensch geboren und kamst du vor den Hügeln auf die Welt,

8 ئایا لە ئەنجومەنی خودا گوێت گرتبوو؟ ئایا داناییت بە باڵای خۆتدا بڕیوە؟

und hörtest du im Rate Gottes zu und holtest Weisheit dir allein?

9 چی دەزانیت کە ئێمە نایزانین، چی تێدەگەیت کە لەلای ئێمە نەبێت؟

Was weißt du, und wir wüßten's nicht, verstehst, was unbekannt uns wäre?

10 پیر و ڕیش سپی وامان لەناودایە، تەمەنی لە باوکت زیاترە.

Sind unter uns doch graue Häupter, mehr als betagt genug, um Vater dir zu sein.

11 ئایا دڵنەواییەکانی خودا و بە نەرمی قسەکردن لەگەڵت کەمە؟

Ist dir die Gotteströstung zu gering, das Wort, das sanft an dich ergeht?

12 بۆچی دڵت دەتبات و بۆچی چاوەکانت دەبریسکێنەوە،

Warum reißt dich ein Unmut fort? Was blicken deine Augen finster,

13 بۆ ئەوەی ڕۆحت لە دژی خودا وەربگێڕیت و قسەی وا لە دەمت بهێنیتە دەرەوە؟

daß deinen Geist du Gott zurückzugeben trachtest? Nur mit dem Munde freilich hast du das gesagt.

14 «مرۆڤ کێیە هەتا بێگەرد بێت و لەدایکبوو لە ژن کێیە هەتا ڕاستودروست بێت؟

Was ist der Mensch, daß rein er wäre, gerecht der Weibgeborene?

15 ئەگەر خودا متمانە بە پیرۆزەکانی خۆی ناکات، کەواتە ئاسمان لەبەرچاوی بێگەرد نییە،

Selbst seinen Heiligen traut er nicht; der Himmel ist nicht rein in seinen Augen,

16 ئیتر مرۆڤ کە ناڕەوایی وەک ئاو دەخواتەوە دەبێت چەند قێزەون و گەندەڵ بێت؟

geschweige der Abscheuliche, Verdorbene, der Mensch, der Sünde wie das Wasser trinkt.

17 «من پێت دەڵێم گوێم لێ بگرە، باسی ئەوە دەکەم کە بینیم،

Ich will dich lehren; hör mir zu. Was ich geschaut, will ich dir sagen,

18 ئەوەی دانایان لە باوباپیرانیانەوە پێیان ڕاگەیەنراوە و ئەوانیش نەیانشاردووەتەوە،

was Weise einst verkündet, was ihre Väter ihnen nicht verhehlt,

19 ئەوانەی خاکەکە تەنها بەوان دراوە و هیچ نامۆیەک بەناویاندا تێنەپەڕیوە.

die noch allein im Lande saßen, zu denen noch kein Fremder kam.

20 بەدکار ڕۆژانە دەتلێتەوە، ژمارەی ساڵانی ستەمکاریش دیاریکراوە.

Des Bösen Leben ist voll Angst; nur wenig Jahre sind für den Gewaltmenschen bestimmt.

21 دەنگێکی ترسناک لە گوێیەکانیەتی و لە ساتی ئاشتیدا تێکدەر بۆی دێت.

Der Schrecken hallt in seinem Ohr; wiewohl in Sicherheit, wird er vom Räuber überfallen schon.

22 لەو باوەڕەدا نییە لە تاریکی دەگەڕێتەوە؛ چاوەڕوانی شمشێرە.

Er gibt den Glauben auf, dem Dunkel zu entrinnen; er ist bestimmt für blutigen Tod

23 ئەو وێڵە و دەبێتە نێچیری سیسارکە کەچەڵ، دەزانێت کە ڕۆژی تاریکی نزیکە.

und wird ein Fraß der Geier. Er weiß, ihm ist ein finsterer Tag von ihm bestimmt.

24 تەنگانە و ئازار دەیتۆقێنن و بەسەریدا زاڵن وەک پاشایەکی ئامادە بۆ پەلاماردان،

Ihn schreckt die Not; ihn überfällt die Drangsalszeit gleich einem kampfbereiten Hahn.

25 چونکە بە تووڕەییەوە دەستی لە خودا ڕادەوەشێنێت، لە دژی خودای هەرە بەتوانا پاڵەوانیێتی نواند،

Weil gegen Gott die Hand er ausgestreckt und dem Allmächtigen er Trotz geboten,

26 بە کەللەڕەقییەوە بەرەو ئەو ڕایکرد بە قەڵغانە ئەستوور و بەهێزەکەیەوە.

so stürmt er gegen ihn, mit seines rauhen Schildes Wölbung.

27 «هەرچەندە دەموچاوی بە چەوری داپۆشی و ناوقەدی خۆی بە پیو ئەستوور کرد،

Er deckt mit dem Visier sein Angesicht, legt einen Panzerschurz um seine Lenden.

28 بەڵام لە شارۆچکەی کاولبوو نیشتەجێ دەبێت، لەو ماڵانەی کەسی تێدا ناژیێت و خەریکن دەبنە کەلاوە.

Nur in verfemten Städten noch kann jener siedeln, in unbewohnbaren Gebäuden, die schon dem Abbruch sind verfallen.

29 لەمەودوا دەوڵەمەند نابێت و سامانەکەی جێگیر نابێت، دەستکەوتی لەناو زەویدا بەرفراوان نابێت.

Er wird nicht wieder reich, noch hat Bestand je seine Habe; er schlägt im Boden nimmer Wurzel.

30 لە تاریکی دەرباز نابێت، کڵپەی گڕێک پۆپکەکانی وشک دەکات و بە فووێکی دەمی نامێنێت.

Der Finsternis entgeht er nicht, es dörrt die Hitze seine Zweige, und seine Blüten fallen durch den Sturmwind ab.

31 جێی باوەڕ نابێت بە شتی پووچ وێڵ دەبێت، چونکە شتی پووچ دەبێت بە کرێیەکەی.

Zu denen, die auf Nichtiges vertrauen, irrt er hin; sein Entgelt ist das Nichts.

32 پێش ئەوەی ڕۆژی خۆی تەواو بێت، دەفەوتێت و گەڵاکەی سەوز نابێت.

Noch vor der Zeit verwelken sie, und seine Zweige grünen nimmer.

33 وەک ترێ پەسیرەکانی دەکەوێت و وەک زەیتوون گوڵەکەی هەڵدەوەرێت.

Er wirft gleich einem Weinstock seine Früchte ab, wirft wie der Ölbaum seine Blüte hin.

34 کۆمەڵی خوانەناسان چۆڵوهۆڵ دەبێت، ئاگریش ڕەشماڵی بەرتیلخۆران دەسووتێنێت.

Des Frevlers Rotte ist ja unfruchtbar, und Feuer frißt des Unrechts Zelte.

35 بە ئاژاوە دووگیان بوون و خراپەیان بۆ لەدایک دەبێت، سکیان پیلانی فێڵ و درۆ پێکدەهێنێت.»

Sie brüten Unheil, hecken Ungemach, und ihres Leibes Frucht ist Trug."