ئەیوب 15

1 ئەلیفازی تێمانیش وەڵامی دایەوە:

Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

2 «ئایا کەسی دانا بە نەزانی وەڵام دەداتەوە و مێشکی بە شتی هیچوپووچ پڕ دەکات؟

Mon Vismand svarer med Mundsvejr og fylder sit Indre med Østenvind

3 ئایا بە قسەی بێ سوود بەڵگە دێنێتەوە و بەو لێدوانانەی قازانجی لێ ناکات؟

for at hævde sin Ret med gavnløs Tale, med Ord, som intet baader?

4 بەڵام تۆ لەخواترسی پێشێل دەکەیت و خەڵک لە خواپەرستی دوور دەخەیتەوە.

Desuden nedbryder du Gudsfrygt og krænker den Stilhed, som tilkommer Gud.

5 بێگومان گوناهەکانت دەمت فێر دەکەن و زمانی تەڵەکەبازی هەڵدەبژێریت.

Din Skyld oplærer din Mund, du vælger de listiges Sprog.

6 زمانی خۆت تاوانبارت دەکات، نەک من، لێوەکانت لە دژت شایەتی دەدەن.

Din Mund domfælder dig, ikke jeg, dine Læber vidner imod dig!

7 «ئایا تۆ یەکەم مرۆڤ بوویت لەدایک بوویت؟ یان لەپێش گردەکانەوە دروستبوویت؟

Var du den første, der fødtes, kom du til Verden, før Højene var?

8 ئایا لە ئەنجومەنی خودا گوێت گرتبوو؟ ئایا داناییت بە باڵای خۆتدا بڕیوە؟

Mon du lytted til, da Gud holdt Raad, og mon du rev Visdommen til dig?

9 چی دەزانیت کە ئێمە نایزانین، چی تێدەگەیت کە لەلای ئێمە نەبێت؟

Hvad ved du, som vi ikke ved, hvad forstaar du, som vi ikke kender?

10 پیر و ڕیش سپی وامان لەناودایە، تەمەنی لە باوکت زیاترە.

Ogsaa vi har en gammel iblandt os, en Olding, hvis Dage er fler end din Faders!

11 ئایا دڵنەواییەکانی خودا و بە نەرمی قسەکردن لەگەڵت کەمە؟

Er Guds Trøst dig for lidt, det Ord, han mildelig talede til dig?

12 بۆچی دڵت دەتبات و بۆچی چاوەکانت دەبریسکێنەوە،

Hvi river dit Hjerte dig hen, hvi ruller dit Øje vildt?

13 بۆ ئەوەی ڕۆحت لە دژی خودا وەربگێڕیت و قسەی وا لە دەمت بهێنیتە دەرەوە؟

Thi du vender din Harme mod Gud og udstøder Ord af din Mund.

14 «مرۆڤ کێیە هەتا بێگەرد بێت و لەدایکبوو لە ژن کێیە هەتا ڕاستودروست بێت؟

Hvor kan et Menneske være rent, en kvindefødt have Ret?

15 ئەگەر خودا متمانە بە پیرۆزەکانی خۆی ناکات، کەواتە ئاسمان لەبەرچاوی بێگەرد نییە،

End ikke sine Hellige tror han, og Himlen er ikke ren i hans Øjne,

16 ئیتر مرۆڤ کە ناڕەوایی وەک ئاو دەخواتەوە دەبێت چەند قێزەون و گەندەڵ بێت؟

hvad da den stygge, den onde, Manden, der drikker Uret som Vand!

17 «من پێت دەڵێم گوێم لێ بگرە، باسی ئەوە دەکەم کە بینیم،

Jeg vil sige dig noget, hør mig, jeg fortæller, hvad jeg har set,

18 ئەوەی دانایان لە باوباپیرانیانەوە پێیان ڕاگەیەنراوە و ئەوانیش نەیانشاردووەتەوە،

hvad vise Mænd har forkyndt, deres Fædre ikke dulgt,

19 ئەوانەی خاکەکە تەنها بەوان دراوە و هیچ نامۆیەک بەناویاندا تێنەپەڕیوە.

dem alene var Landet givet, ingen fremmed færdedes blandt dem:

20 بەدکار ڕۆژانە دەتلێتەوە، ژمارەی ساڵانی ستەمکاریش دیاریکراوە.

Den gudløse ængstes hele sit Liv, de stakkede Aar, en Voldsmand lever;

21 دەنگێکی ترسناک لە گوێیەکانیەتی و لە ساتی ئاشتیدا تێکدەر بۆی دێت.

Rædselslyde fylder hans Ører, midt under Fred er Hærgeren over ham;

22 لەو باوەڕەدا نییە لە تاریکی دەگەڕێتەوە؛ چاوەڕوانی شمشێرە.

han undkommer ikke fra Mørket, opsparet er han for Sværdet,

23 ئەو وێڵە و دەبێتە نێچیری سیسارکە کەچەڵ، دەزانێت کە ڕۆژی تاریکی نزیکە.

udset til Føde for Gribbe, han ved, at han staar for Fald;

24 تەنگانە و ئازار دەیتۆقێنن و بەسەریدا زاڵن وەک پاشایەکی ئامادە بۆ پەلاماردان،

Mørkets Dag vil skræmme ham. Trængsel og Angst overvælde ham som en Konge, rustet til Strid.

25 چونکە بە تووڕەییەوە دەستی لە خودا ڕادەوەشێنێت، لە دژی خودای هەرە بەتوانا پاڵەوانیێتی نواند،

Thi Haanden rakte han ud mod Gud og bød den Almægtige Trods,

26 بە کەللەڕەقییەوە بەرەو ئەو ڕایکرد بە قەڵغانە ئەستوور و بەهێزەکەیەوە.

stormed haardnakket mod ham med sine tykke, buede Skjolde.

27 «هەرچەندە دەموچاوی بە چەوری داپۆشی و ناوقەدی خۆی بە پیو ئەستوور کرد،

Thi han dækked sit Ansigt med Fedt og samlede Huld paa sin Lænd.

28 بەڵام لە شارۆچکەی کاولبوو نیشتەجێ دەبێت، لەو ماڵانەی کەسی تێدا ناژیێت و خەریکن دەبنە کەلاوە.

tog Bolig i Byer, der øde laa hen, i Huse, man ikke maa bo i, bestemt til at ligge i Grus.

29 لەمەودوا دەوڵەمەند نابێت و سامانەکەی جێگیر نابێت، دەستکەوتی لەناو زەویدا بەرفراوان نابێت.

Han bliver ej rig, hans Velstand forgaar, til Jorden bøjer sig ikke hans Aks;

30 لە تاریکی دەرباز نابێت، کڵپەی گڕێک پۆپکەکانی وشک دەکات و بە فووێکی دەمی نامێنێت.

han undkommer ikke fra Mørket. Solglød udtørrer hans Spire, hans Blomst rives bort af Vinden.

31 جێی باوەڕ نابێت بە شتی پووچ وێڵ دەبێت، چونکە شتی پووچ دەبێت بە کرێیەکەی.

Han stole ikke paa Tomhed — han farer vild — thi Tomhed skal være hans Løn!

32 پێش ئەوەی ڕۆژی خۆی تەواو بێت، دەفەوتێت و گەڵاکەی سەوز نابێت.

I Utide visner hans Stamme, hans Palmegren skal ikke grønnes;

33 وەک ترێ پەسیرەکانی دەکەوێت و وەک زەیتوون گوڵەکەی هەڵدەوەرێت.

han ryster som Ranken sin Drue af og kaster som Olietræet sin Blomst.

34 کۆمەڵی خوانەناسان چۆڵوهۆڵ دەبێت، ئاگریش ڕەشماڵی بەرتیلخۆران دەسووتێنێت.

Thi vanhelliges Samfund er goldt, og Ild fortærer Bestikkelsens Telte;

35 بە ئاژاوە دووگیان بوون و خراپەیان بۆ لەدایک دەبێت، سکیان پیلانی فێڵ و درۆ پێکدەهێنێت.»

svangre med Kvide, føder de Uret, og deres Moderskød fostrer Svig!