ئەیوب 10

1 «لە ناخەوە قێزم لە ژیان دەبێتەوە، بە ئازادی سکاڵای خۆم دەردەبڕم، بە دڵێکی بریندارەوە قسە دەکەم.

I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

2 بە خودا دەڵێم: بڕیاری تاوانباریم بەسەردا مەسەپێنە! تێمبگەیەنە بۆچی دادگاییم دەکەیت.

I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!

3 ئایا بەلاتەوە باشە ستەم بکەیت، ئەوەی بە دەستی خۆت دروستت کرد، زەلیلی بکەیت؟ بە پیلانی بەدکاران پێبکەنیت؟

Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?

4 ئایا چاوی گۆشتیت هەیە؟ ئایا وەک چاوی مرۆڤ دەبینیت؟

Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?

5 ئایا ڕۆژگارت وەک ڕۆژگاری مرۆڤە، یان تەمەنت وەک تەمەنی ئێمە دیاریکراوە؟

Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,

6 بۆچی بەدوای تاوانمدا دەگەڕێیت و چاو بۆ گوناهم دەگێڕیت؟

That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,

7 هەرچەندە تۆ دەزانیت کە من تاوانبار نیم و کەسیش نییە لە دەستی تۆ فریام بکەوێت.

Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?

8 «دەستەکانی تۆ منیان پێکهێنا و دروستیان کردم، ئایا دەستت دەگێڕیتەوە سەرم و لەناوم دەبەیت؟

Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?

9 لەبیرت نەچێت کە تۆ وەک قوڕ شێوەی منت کێشا، ئایا ئێستا دەمگەڕێنیتەوە بۆ خۆڵ؟

O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?

10 ئایا وەک شیر منت نەچۆڕاند و وەک پەنیر منت نەمەیاند؟

Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;

11 بە پێست و گۆشت منت پۆشی و بە ئێسک و ماسوولکە منت چنی.

With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;

12 ژیان و خۆشەویستی نەگۆڕت پێ بەخشیم، چاودێریی تۆ ڕۆحی منی پاراست.

Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:

13 «بەڵام ئەمەت لە دڵی خۆتدا شاردەوە، من زانیم کە چیت لە دڵدایە.

Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.

14 ئەگەر گوناه بکەم، چاودێریم دەکەیت و لە تاوانەکەم بێبەریم ناکەیت.

If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.

15 ئەگەر تاوانبار بم، قوڕبەسەرم! ئەگەر بێتاوانیش بم، ناتوانم شانازی پێوە بکەم، چونکە من تێرم لە شەرمەزاری و زەلیلی خۆم بینی.

If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.

16 ئەگەر سەرم بەرز بکەمەوە وەک شێر ڕاوم دەکەیت، دەگەڕێیتەوە و سامی خۆتم نیشان دەدەیت.

If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.

17 شایەتەکانت لە دژم نوێ دەکەیتەوە و تووڕەیی خۆتم لەسەر زیاد دەکەیت و یەک لەدوای یەک هێزەکانت دەنێریتە سەرم.

Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.

18 «ئیتر بۆچی لە سکی دایکمەوە دەرتهێنام؟ خۆزگە بفەوتامایە و ئەو کاتە هیچ چاوێکیش نەیدەبینیم.

Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;

19 وەک ئەوەی نەبووبم، وا دەبوو، لە سکی دایکمەوە بۆ گۆڕ دەبردرام.

I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.

20 ئایا ڕۆژگارم کەم نییە؟ بەرمدە! وازم لێ بهێنە! با تاوێک زەردەخەنە بێتە سەر لێوم،

Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,

21 پێش ئەوەی بڕۆم و ئیتر نەگەڕێمەوە، بۆ خاکی تەمومژ و سێبەری مەرگ،

Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,

22 خاکی تاریکی، وەک شەوەزەنگ، سێبەری مەرگ و ناڕێکی، خۆرهەڵاتنیشی وەک شەوەزەنگە.»

The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.