ئەیوب 10

1 «لە ناخەوە قێزم لە ژیان دەبێتەوە، بە ئازادی سکاڵای خۆم دەردەبڕم، بە دڵێکی بریندارەوە قسە دەکەم.

My soul is weary of my life, I will let go my speech against myself, I will speak in the bitterness of my soul.

2 بە خودا دەڵێم: بڕیاری تاوانباریم بەسەردا مەسەپێنە! تێمبگەیەنە بۆچی دادگاییم دەکەیت.

I will say to God: Do not condemn me: tell me why thou judgest me so.

3 ئایا بەلاتەوە باشە ستەم بکەیت، ئەوەی بە دەستی خۆت دروستت کرد، زەلیلی بکەیت؟ بە پیلانی بەدکاران پێبکەنیت؟

Doth it seem good to thee that thou shouldst calumniate me, and oppress me, the work of thy own hands, and help the counsel of the wicked?

4 ئایا چاوی گۆشتیت هەیە؟ ئایا وەک چاوی مرۆڤ دەبینیت؟

Hast thou eyes of flesh: or, shalt thou see as man seeth?

5 ئایا ڕۆژگارت وەک ڕۆژگاری مرۆڤە، یان تەمەنت وەک تەمەنی ئێمە دیاریکراوە؟

Are thy days as the days of man, and are thy years as the times of men:

6 بۆچی بەدوای تاوانمدا دەگەڕێیت و چاو بۆ گوناهم دەگێڕیت؟

That thou shouldst inquire after my iniquity, and search after my sin?

7 هەرچەندە تۆ دەزانیت کە من تاوانبار نیم و کەسیش نییە لە دەستی تۆ فریام بکەوێت.

And shouldst know that I have done no wicked thing, whereas there is no man that can deliver out of thy hand.

8 «دەستەکانی تۆ منیان پێکهێنا و دروستیان کردم، ئایا دەستت دەگێڕیتەوە سەرم و لەناوم دەبەیت؟

Thy hands have made me, and fashioned me wholly round about, and dost thou thus cast me down headlong on a sudden?

9 لەبیرت نەچێت کە تۆ وەک قوڕ شێوەی منت کێشا، ئایا ئێستا دەمگەڕێنیتەوە بۆ خۆڵ؟

Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay, and thou wilt bring me into dust again.

10 ئایا وەک شیر منت نەچۆڕاند و وەک پەنیر منت نەمەیاند؟

Hast thou not milked me as milk, and curdled me like cheese?

11 بە پێست و گۆشت منت پۆشی و بە ئێسک و ماسوولکە منت چنی.

Thou hast clothed me with skin and flesh: thou hast put me together with bones and sinews:

12 ژیان و خۆشەویستی نەگۆڕت پێ بەخشیم، چاودێریی تۆ ڕۆحی منی پاراست.

Thou hast granted me life and mercy, and thy visitation hath preserved my spirit.

13 «بەڵام ئەمەت لە دڵی خۆتدا شاردەوە، من زانیم کە چیت لە دڵدایە.

Although thou conceal these things in thy heart, yet I know that thou rememberest all things.

14 ئەگەر گوناه بکەم، چاودێریم دەکەیت و لە تاوانەکەم بێبەریم ناکەیت.

If I have sinned and thou hast spared me for an hour: why dost thou not suffer me to be clean from my iniquity?

15 ئەگەر تاوانبار بم، قوڕبەسەرم! ئەگەر بێتاوانیش بم، ناتوانم شانازی پێوە بکەم، چونکە من تێرم لە شەرمەزاری و زەلیلی خۆم بینی.

And if I be wicked, woe unto me: and if just, I shall not lift up my head, being filled with affliction and misery.

16 ئەگەر سەرم بەرز بکەمەوە وەک شێر ڕاوم دەکەیت، دەگەڕێیتەوە و سامی خۆتم نیشان دەدەیت.

And for pride thou wilt take me as a lioness, and returning thou tormentest me wonderfully.

17 شایەتەکانت لە دژم نوێ دەکەیتەوە و تووڕەیی خۆتم لەسەر زیاد دەکەیت و یەک لەدوای یەک هێزەکانت دەنێریتە سەرم.

Thou renewest thy witnesses against me, and multipliest thy wrath upon me, and pains war against me.

18 «ئیتر بۆچی لە سکی دایکمەوە دەرتهێنام؟ خۆزگە بفەوتامایە و ئەو کاتە هیچ چاوێکیش نەیدەبینیم.

Why didst thou bring me forth out of the womb: O that I had been consumed that eye might not see me!

19 وەک ئەوەی نەبووبم، وا دەبوو، لە سکی دایکمەوە بۆ گۆڕ دەبردرام.

I should have been as if I had not been, carried from the womb to the grave.

20 ئایا ڕۆژگارم کەم نییە؟ بەرمدە! وازم لێ بهێنە! با تاوێک زەردەخەنە بێتە سەر لێوم،

Shall not the fewness of my days be ended shortly? suffer me, therefore, that I may lament my sorrow a little:

21 پێش ئەوەی بڕۆم و ئیتر نەگەڕێمەوە، بۆ خاکی تەمومژ و سێبەری مەرگ،

Before I go, and return no more, to a land that is dark and covered with the mist of death:

22 خاکی تاریکی، وەک شەوەزەنگ، سێبەری مەرگ و ناڕێکی، خۆرهەڵاتنیشی وەک شەوەزەنگە.»

A land of misery and darkness, where the shadow of death, and no order, but everlasting horror dwelleth.