دووەم ساموئێل 22

1 داود ئەم سروودەی بۆ یەزدان گوت، دوای ئەوەی یەزدان لە دەستی هەموو دوژمنەکانی و لە دەستی شاول ڕزگاری کرد.

David kvad denne sang for Herren den dag da Herren hadde utfridd ham av alle hans fienders hånd og av Sauls hånd.

2 گوتی: «یەزدان تاشەبەردی منە، قەڵا و دەربازکەرمە،

Og han sa: Herren er min klippe og min festning og min redder,

3 خودام ئەو تاشەبەردەیە کە پەنای بۆ دەبەم، قەڵغان و هێزی ڕزگاریمە، پەناگا و حەشارگەمە، ڕزگارکەری منە، لە ستەم ڕزگارم دەکات.

min klippefaste Gud, som jeg setter min lit til, mitt skjold og min frelses horn, min borg og min tilflukt, min frelser; fra vold frelser du mig.

4 «لە یەزدان دەپاڕێمەوە، ئەوەی کە شایانی ستایشە، لە دوژمنەکانم ڕزگار دەبم،

Jeg påkaller den Høilovede, Herren, og blir frelst fra mine fiender.

5 چونکە شەپۆلی مەرگ منی پێچایەوە، لێشاوی لەناوچوون زەندەقی بردم،

Dødens bølger omspente mig, fordervelsens strømmer forferdet mig.

6 پەتی جیهانی مردووان بە دەورمدا تەنراوە، داوی مردن لەبەردەمم دانراوە. (Sheol h7585)

Dødsrikets rep omgav mig, dødens snarer overfalt mig. (Sheol h7585)

7 «لە تەنگانەمدا لە یەزدان پاڕامەوە، هاوارم بردە بەر خودام، لە پەرستگاکەیەوە گوێی لە دەنگی من بوو، گوێی لە هاوارم بوو.

I min trengsel påkalte jeg Herren, og jeg ropte til min Gud; han hørte fra sitt tempel min røst, og mitt skrik kom for hans ører.

8 ئینجا زەوی لەرزی و هەژا، بناغەکانی ئاسمان ڕاژەنین، لە تووڕەیی ئەو لەرزین.

Da rystet og bevet jorden, himmelens grunnvoller skalv, og de rystet; for hans vrede var optendt.

9 دووکەڵ لە لووتی بەرزبووەوە، ئاگرێکی لووشدەر لە دەمی هاتە دەرەوە، وەک ژیلەمۆی پشکۆی داگیرساو بوو.

Det steg røk op av hans nese, og fortærende ild fra hans munn; glør brente ut av ham.

10 ئاسمانی شەق کرد و دابەزییە خوارەوە، هەوری تاریک لەژێر پێی بوو.

Og han bøide himmelen og steg ned, og det var mørke under hans føtter.

11 سواری کەڕوب بوو و فڕی، بەسەر باڵی بادا بەرزبووەوە.

Og han fór på kjeruber og fløi, og han lot sig se på vindens vinger.

12 تاریکی کردە ڕەشماڵ لە دەوری خۆی، هەوری تاریکی پڕ بارانی ئاسمان.

Og han gjorde mørke til skjul rundt omkring sig, vannmasser, tykke skyer.

13 لە ڕۆشنایی ئامادەبوونی ئەو پشکۆ ئاگرەکان داگیرسان.

Frem av glansen foran ham brente gloende kull.

14 یەزدان لە ئاسمانەوە گرماندی، ئەو خودایەی هەرەبەرزە دەنگی خۆی لەرزاندەوە.

Herren tordnet fra himmelen, den Høieste lot sin røst høre.

15 تیرەکانی هاویشت و بڵاوەی بە دوژمنەکانی کرد، بە بروسکەی گەورە پەرێشانی کردن.

Og han utsendte piler og spredte dem omkring - lyn og forvirret dem.

16 بنی دەریا دەرکەوت، بناغەکانی زەوی ئاشکرا بوون، لە سەرزەنشتی یەزدان، لە گەرمی هەناسەی لووتی.

Da kom havets strømmer til syne; jordens grunnvoller blev avdekket ved Herrens trusel, for hans neses åndepust.

17 «لە بەرزاییەوە دەستی درێژکرد و منی گرت، لەناو ئاوە قووڵەکانەوە دەریهێنام.

Han rakte sin hånd ut fra det høie, han grep mig; han drog mig op av store vann.

18 لە دوژمنە بە تواناکەم ڕزگاری کردم، لە ناحەزەکانم کە زۆر لە من بەهێزتر بوون.

Han fridde mig ut fra min sterke fiende, fra mine avindsmenn; for de var mig for mektige.

19 لە ڕۆژی لێقەومانم هاتنە سەرم، بەڵام یەزدان پشت و پەنام بوو.

De overfalt mig på min motgangs dag; men Herren blev min støtte.

20 منی هێنایە دەرەوە بۆ جێگایەکی پان و بەرین، ڕزگاری کردم، چونکە دڵخۆشە پێم.

Og han førte mig ut i fritt rum; han frelste mig, for han hadde behag i mig.

21 «یەزدان بەگوێرەی ڕاستودروستیم پاداشتی داومەتەوە، بەگوێرەی دەستپاکیم ڕێزداری کردووم،

Herren gjengjeldte mig efter min rettferdighet, han betalte mig efter mine henders renhet.

22 چونکە من ڕێچکەی یەزدانم گرتووەتەبەر، لە خودای خۆم یاخی نەبووم.

For jeg tok vare på Herrens veier og vek ikke i ondskap fra min Gud;

23 هەموو حوکمەکانی لەبەرچاومدان، لە فەرزەکانی لام نەداوە.

for alle hans lover hadde jeg for øie, og fra hans bud vek jeg ikke,

24 لەبەردەمی ئەو بێ کەموکوڕی بووم و خۆم لە گوناه پاراستووە.

og jeg var ulastelig for ham og voktet mig vel for min synd.

25 یەزدان بەگوێرەی ڕاستودروستیم پاداشتی داومەتەوە، بەگوێرەی دەستپاکیم لەبەردەمی.

Og Herren gjengjeldte mig efter min rettferdighet, efter min renhet for hans øine.

26 «لەگەڵ دڵسۆزەکان دڵسۆزی دەنوێنیت، لەگەڵ ئەوانەی بێ کەموکوڕین چاکی دەنوێنیت،

Mot den fromme viser du dig from, mot den rettvise stridsmann viser du dig rettvis,

27 لەگەڵ پاکەکان پاکی دەنوێنیت، بەڵام لەگەڵ خوارەکان زیرەکی دەنوێنیت.

mot den rene viser du dig ren, mot den forvendte viser du dig vrang.

28 تۆ خەڵکی بێفیز ڕزگار دەکەیت، بەڵام چاوەکانت لەسەر لووتبەرزانە، دەیانشکێنیت.

Elendige folk frelser du, men dine øine er mot de overmodige; dem fornedrer du.

29 ئەی یەزدان، تۆ چرای منیت، یەزدان تاریکیم ڕووناک دەکاتەوە.

For du er mitt lys, Herre, og Herren opklarer mitt mørke.

30 بە یارمەتی تۆ دەتوانم لەشکرێک تێکبشکێنم، لەگەڵ خودای خۆم دەتوانم بەسەر شووراکاندا سەربکەوم.

For ved dig stormer jeg løs på fiendeskarer, ved min Gud springer jeg over murer.

31 «ڕێبازی خودا تەواوە، بەڵێنی یەزدان بێگەردە، ئەو قەڵغانە بۆ هەموو ئەوانەی پەنای بۆ دەبەن.

Gud, hans vei er fullkommen; Herrens ord er rent, han er et skjold for alle dem som setter sin lit til ham.

32 لە یەزدان بەولاوە کێ خودایە؟ لە خودامان بەولاوە کێ تاشەبەردەکەیە؟

For hvem er Gud foruten Herren, og hvem er en klippe foruten vår Gud?

33 خودایە ئەوەی بە هێز پاڵپشتیم دەکات، بە تەواوی ڕێگام لەبەردەمدا دەکاتەوە.

Gud, han er mitt sterke vern og leder den ulastelige på hans vei.

34 پێیەکانم وەک پێی ئاسک لێ دەکات، لەسەر بەرزایی ڕامدەگرێت.

Han gir ham føtter likesom hindene og stiller mig på mine høider.

35 مەشق بە دەستەکانم دەکات بۆ جەنگ، تاکو بتوانم بە بازووم کەوانی بڕۆنز بچەمێنمەوە.

Han oplærer mine hender til krig, så mine armer spenner kobberbuen.

36 تۆ قەڵغانی ڕزگاریی خۆتت پێ بەخشیوم، هاوکاریت گەورەم دەکات.

Og du gir mig din frelse til skjold, og din mildhet gjør mig stor.

37 جێی هەنگاوەکانم تەخت و فراوان دەکەیت، تاکو پێم نەخلیسکێت.

Du gjør rummet vidt for mine skritt under mig, og mine ankler vakler ikke.

38 «دوژمنەکانم ڕاونا و وردوخاشم کردن، هەتا لەناوم نەبردن نەگەڕامەوە.

Jeg vil forfølge mine fiender og ødelegge dem, og jeg vender ikke tilbake før jeg har gjort ende på dem.

39 لەناوم بردن و وردوخاشم کردن، ئیتر نەیانتوانی هەستنەوە، لەژێر پێم کەوتن.

Jeg gjør ende på dem og knuser dem, så de ikke kan reise sig; de faller under mine føtter.

40 کەمەری منت توند کرد بۆ جەنگ، وات لە بەرهەڵستکارانی من کرد لەبەر پێم کڕنۆش ببەن.

Og du omgjorder mig med kraft til krig, du bøier mine motstandere under mig.

41 دوژمنەکانم پشتیان تێ کردم و ڕایانکرد، من ناحەزەکانی خۆمم لەناوبرد.

Og mine fiender lar du vende mig ryggen, mine avindsmenn utrydder jeg.

42 هاواریان هێنا، بەڵام ڕزگارکەر نەبوو، هاواریان بۆ یەزدان برد، بەڵام بە دەنگیانەوە نەچوو.

De ser sig om, men der er ingen frelser - efter Herren, men han svarer dem ikke.

43 وەک تۆزی زەوی ئەوانم هاڕی، وەک قوڕی سەر ڕێگا پێم خستە سەریان و پێشێلم کردن.

Og jeg knuser dem som jordens støv; jeg sønderknuser dem, tramper dem ned som søle på gatene.

44 «لە هێرشی گەلان ڕزگارت کردم، تۆ منت بە سەرۆکی نەتەوەکان هێشتەوە. گەلێک کە نەمدەناسین خزمەتم دەکەن،

Og du redder mig fra mitt folks kamper, du bevarer mig til å være hode for hedninger; folkeferd som jeg ikke kjenner, tjener mig.

45 بێگانەکان ملکەچیم بۆ دەنوێنن، هەرکە دەنگم دەبیستن گوێڕایەڵم دەبن.

Fremmede kryper for mig; bare de hører om mig, blir de mig lydige.

46 بێگانەکان ورە بەر دەدەن و بە لەرزەوە لە قەڵاکانیان دێنە دەرەوە.

Fremmede visner bort og går bevende ut av sine borger.

47 «یەزدان زیندووە، ستایش بۆ تاشەبەردەکەم! خودای ڕزگارکەرم تاشەبەردەکەیە، پایەبەرزە!

Herren lever, og priset er min klippe, og ophøiet er min frelses klippefaste Gud,

48 خودایە کە تۆڵەم بۆ دەکاتەوە، گەلان ملکەچی من دەکات،

den Gud som gir mig hevn og legger folkeferd under mig,

49 لە چنگی دوژمنەکانم دەرمدەهێنێت. پایەبەرزی کردم بەسەر ناحەزانم، لە دەست کەسە توندوتیژەکان ڕزگارت کردم.

og som fører mig ut fra mine fiender; over mine motstandere ophøier du mig, fra voldsmannen redder du mig.

50 لەبەر ئەوە ئەی یەزدان، لەنێو نەتەوەکاندا ستایشت دەکەم، گۆرانی ستایش بۆ ناوت دەڵێم.

Derfor vil jeg prise dig, Herre, blandt hedningene og lovsynge ditt navn.

51 «سەرکەوتنی گەورە بە پاشای خۆی دەبەخشێت، خۆشەویستی نەگۆڕ بەسەر دەستنیشانکراوەکەیدا دەبارێنێت، بۆ سەر داود و نەوەکانی بۆ هەتاهەتایە.»

Han gjør frelsen stor for sin konge, og han gjør miskunnhet mot sin salvede, mot David og mot hans ætt til evig tid.