Job 7

1 “Moul lun mwet uh oana sie mwet mweun su akkohsyeyuk ye ma sap upa nu sel — Oana moul lun sie mwet ma kemkatu ke oru orekma toasr lun pao,

Er ikke et menneskes liv på jorden en krigstjeneste, og hans dager som en dagarbeiders dager?

2 Oana sie mwet foko su kena mongla in acn lul uh; Ac oana sie mwet orekma su soano pacl in eis molin orekma lal.

Lik en træl som higer efter skygge, og lik en dagarbeider som venter på sin lønn,

3 Malem nu ke malem, wanginna sripa nga in moul; Ac fong nu ke fong nga asor na.

således har jeg fått i eie måneder fulle av nød, og møiefulle netter er falt i min lodd.

4 Ke nga ona in motulla, pacl uh arulana sumui; Nga oanna pikpik fong fon se ac kena in tari lenelik.

Når jeg legger mig, da sier jeg: Når skal jeg stå op? Og lang blir aftenen, og jeg blir trett av å kaste mig hit og dit inntil morgenlysningen.

5 Monuk sessesla ke wet; Afla ke kolo keke; Ac sroano koluk sororla ke faf keik uh.

Mitt kjøtt er klædd med makk og med skorper som av jord; min hud skrukner og brister.

6 Len luk uh somla ac wangin finsrak kac, Ac fahsr la uh mui liki kutap lun sie mwet tatu nwek.

Mine dager farer hurtigere avsted enn en veverskyttel, og de svinner bort uten håp.

7 “O God, esam lah moul luk uh oana sie mong, Ac wanginla tari pwar luk.

Kom i hu at mitt liv er et pust! Aldri mere skal mitt øie se noget godt.

8 Kom liyeyu inge, tusruktu kom ac fah tia sifil liyeyu tok. Kom fin ac sukyu, tuh nga nu somla tari.

Den som nu ser mig, skal ikke mere få øie på mig; når dine øine søker efter mig, er jeg ikke mere.

9 Oana sie pukunyeng ac sarla ac wanginla, Ouinge sie mwet misa fah tiana sifil foloko; (Sheol h7585)

En sky blir borte og farer avsted; således er det med den som farer ned til dødsriket - han stiger ikke op derfra, (Sheol h7585)

10 Mwet nukewa ma etal meet ah, ac tia sifil esamul.

han vender ikke mere tilbake til sitt hus, og hans sted kjenner ham ikke lenger.

11 Ke ma inge, nga tia ku in tila kaskas! Nga kasrkusrak ac mwen insiuk. Enenu na nga in fahkla nunak luk uh.

Så vil da heller ikke jeg legge bånd på min munn; jeg vil tale i min ånds trengsel, jeg vil klage i min sjels bitre smerte.

12 “Efu ku kom sap in taranyuk nga? Mea, kom nunku mu nga pa soko ma sulallal in meoa uh?

Er jeg et hav eller et havuhyre, siden du setter vakt over mig?

13 Nga ona ac srike ngan mongla; Nga sukok ma in lusrongla ngal keik uh.

Når jeg sier: Min seng skal trøste mig, mitt leie skal hjelpe mig å bære min sorg,

14 A kom — kom aksangengyeyu ke mweme; Ac supwama aruruma ac mweme na koluk

da skremmer du mig med drømmer og forferder mig med syner.

15 Nwe ke na apkuran ngan ke in isasu kwawuk ngan misa, Liki nga in muta in mano keok se inge.

Derfor foretrekker min sjel å kveles - heller døden enn disse avmagrede ben!

16 Nga fuhleak finsrak luk; nga totola ke moul muta uh. Tari fahla likiyu; wanginla sripen moul luk.

Jeg er kjed av dette; jeg lever ikke evindelig; la mig være, for mine dager er et pust.

17 “Efu ku kom oru mu yohk sripen mwet uh nu sum? Efu ku kom lohang nu ke ma el oru uh?

Hvad er et menneske, at du gir så meget akt på ham og retter dine tanker på ham,

18 Kom tonel ke lotutang nukewa Ac srikal ke minit nukewa.

at du opsøker ham hver morgen og prøver ham hvert øieblikk?

19 Mea, kom tia ku in ngetla likiyu ke kitin pacl Ngan ku in ukumya sronin oalik?

Hvor lenge skal det vare før du vender dine øine bort fra mig? Vil du ikke slippe mig til jeg får svelget mitt spytt?

20 Ya kom keok ke ma koluk luk, kom su liyaung mwet kapir? Efu ku kom tungalyu oana in sie mwe akoalel lom? Mea, nga mwe toasr se na lom?

Har jeg syndet, hvad ondt gjorde jeg da mot dig, du menneskevokter? Hvorfor har du gjort mig til skive for dig, så jeg er mig selv til byrde?

21 Mea, kom ac tiana nunak munas nu sik ke ma koluk luk nwe tok? Kom tiana ku in tulala ma sufal nga orala uh? Nga akuranna misa, pukpuki, Ac kom ac sukyu tuh na nga wanginla.”

Og hvorfor tilgir du ikke min brøde og forlater mig min misgjerning? For nu må jeg legge mig i støvet; når du søker mig, er jeg ikke mere.