< 시편 137 >

1 우리가 바벨론의 여러 강변 거기 앉아서 시온을 기억하며 울었도다
Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.
2 그 중의 버드나무에 우리가 우리의 수금을 걸었나니
Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.
3 이는 우리를 사로잡은 자가 거기서 우리에게 노래를 청하며 우리를 황폐케 한 자가 기쁨을 청하고 자기들을 위하여 시온노래 중 하나를 노래하라 함이로다
Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.
4 우리가 이방에 있어서 어찌 여호와의 노래를 부를꼬
Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?
5 예루살렘아! 내가 너를 잊을진대 내 오른손이 그 재주를 잊을지로다
Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;
6 내가 예루살렘을 기억지 아니하거나 내가 너를 나의 제일 즐거워하는 것보다 지나치게 아니할진대 내 혀가 내 입천장에 붙을지로다
Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.
7 여호와여, 예루살렘이 해 받던 날을 기억하시고 에돔 자손을 치소서 저희 말이 훼파하라, 훼파하라 그 기초까지 훼파하라 하였나이다
Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.
8 여자 같은 멸망할 바벨론아! 네가 우리에게 행한대로 네게 갚는 자가 유복하리로다
Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.
9 네 어린 것들을 반석에 메어치는 자는 유복하리로다
Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

< 시편 137 >