ಯೋಬನು 41
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
