詩篇 147

1 主をほめたたえよ。われらの神をほめうたうことはよいことである。主は恵みふかい。さんびはふさわしいことである。

Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.

2 主はエルサレムを築き、イスラエルの追いやられた者を集められる。

Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;

3 主は心の打ち砕かれた者をいやし、その傷を包まれる。

У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.

4 主はもろもろの星の数を定め、すべてそれに名を与えられる。

У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.

5 われらの主は大いなる神、力も豊かであって、その知恵ははかりがたい。

Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.

6 主はしえたげられた者をささえ、悪しき者を地に投げ捨てられる。

Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.

7 主に感謝して歌え、琴にあわせてわれらの神をほめうたえ。

Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!

8 主は雲をもって天をおおい、地のために雨を備え、もろもろの山に草をはえさせ、

У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;

9 食物を獣に与え、また鳴く小がらすに与えられる。

Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;

10 主は馬の力を喜ばれず、人の足をよみせられない。

Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;

11 主はおのれを恐れる者とそのいつくしみを望む者とをよみせられる。

Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.

12 エルサレムよ、主をほめたたえよ。シオンよ、あなたの神をほめたたえよ。

Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.

13 主はあなたの門の貫の木を堅くし、あなたのうちにいる子らを祝福されるからである。

Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.

14 主はあなたの国境を安らかにし、最も良い麦をもってあなたを飽かせられる。

У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.

15 主はその戒めを地に下される。そのみ言葉はすみやかに走る。

У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.

16 主は雪を羊の毛のように降らせ、霜を灰のようにまかれる。

У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.

17 主は氷をパンくずのように投げうたれる。だれがその寒さに耐えることができましょうか。

Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?

18 主はみ言葉を下してこれを溶かし、その風を吹かせられると、もろもろの水は流れる。

У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.

19 主はそのみ言葉をヤコブに示し、そのもろもろの定めと、おきてとをイスラエルに示される。

У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;

20 主はいずれの国民をも、このようにはあしらわれなかった。彼らは主のもろもろのおきてを知らない。主をほめたたえよ。

У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!