詩篇 137

1 われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

Ved Babels elvar, der sat me og gret, når me kom Sion i hug.

2 われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

På vier-runnarne der i landet hengde me harporne våre.

3 そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

For der kravde dei som heldt oss fanga song av oss, og våre plågarar kravde gleda: «Syng åt oss av Sions songar!»

4 われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

Korleis kann me syngja Herrens song på framand jord?

5 エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

Um eg gløymer deg, Jerusalem, so gjev mi høgre hand må gløyma seg burt!

6 もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

Gjev tunga må hanga fast ved gomen min, dersom eg ikkje kjem deg i hug, dersom eg ikkje set Jerusalem yver mi høgste gleda.

7 ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

Herre, hugsa Edoms søner Jerusalems dag! dei som sagde: «Riv ned, riv ned, radt ned til grunnen!»

8 ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

Babels dotter, du øydelagde! sæl er den som gjev deg løn for den gjerning du gjorde imot oss!

9 なんぢの嬰児をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし

Sæl er den som tek og krasar dine småborn imot berget!