詩篇 74
1 神よいかなれば汝われらをかぎりなく棄たまひしや 奈何ばなんぢの草苑の羊にみかいかりの煙あがれるや
En læresalme av Asaf. Hvorfor, Gud, har du forkastet oss for evig tid? Hvorfor ryker din vrede mot den hjord du før?
2 ねがはくは往昔なんぢが買求めたまへる公會ゆづりの支派となさんとて贖ひたまへるものを思ひいでたまへ又なんぢが住たまふシオンの山をおもひいで給へ
Kom i hu din menighet, som du vant din i fordums tid, som du gjenløste til å være din arvs stamme, Sions berg, hvor du tok bolig!
3 とこしへの滅亡の跡にみあしを向たまへ仇は聖所にてもろもろの惡きわざをおこなへり
Opløft dine trin til de evige grushoper! Alt har fienden fordervet i helligdommen.
4 なんぢの敵はなんぢの集のなかに吼たけびおのが旗をたてて誌とせり
Dine motstandere har brølt midt i ditt forsamlingshus; de har satt sine egne tegn op til tegn.
5 かれらは林のしげみにて斧をあぐる人の状にみゆ
Det var et syn som når økser løftes i tykke skogen.
6 いま鉞と鎚とをもて聖所のなかなる彫刻めるものをことごとく毀ちおとせり
Og nu, alt det som fantes av billedverk, det slo de sønder med øks og hammer.
7 かれらはなんぢの聖所に火をかけ名の居所をけがして地におとしたり
De har satt ild på din helligdom; like til grunnen har de vanhelliget ditt navns bolig.
8 かれら心のうちにいふ われらことごとく之をこぼちあらさんと かくて國内なる神のもろもろの會堂をやきつくせり
De har sagt i sitt hjerte: Vi vil ødelegge dem alle tilsammen! De har opbrent alle Guds forsamlingshus i landet.
9 われらの誌はみえず預言者も今はなし 斯ていくその時をかふべき われらのうちに知るものなし
Våre egne tegn ser vi ikke; det er ikke nogen profet mere, ikke nogen hos oss som vet hvor lenge det skal vare.
10 神よ敵はいくその時をふるまでそしるや 仇はなんぢの名をとこしへに汚すならんか
Hvor lenge, Gud, skal motstanderen håne, fienden forakte ditt navn evindelig?
11 いかなれば汝その手みぎの手をひきたまふや ねがはくは手をふところよりいだしてかれらを滅したまへ
Hvorfor drar du din hånd, din høire hånd tilbake? Ta den ut av din barm og ødelegg!
12 神はいにしへよりわが王なり すくひを世の中におこなひたまへり
Gud er dog min konge fra fordums tid, han som skaper frelse på den vide jord.
13 なんぢその力をもて海をわかち水のなかなる龍の首をくだき
Du er den som skilte havet med din styrke, knuste dragenes hoder på vannene.
14 鰐のかうべをうちくだき野にすめる民にあたへて食となしたまへり
Du sønderslo Leviatans hoder, du gav den til føde for ørkenens folk.
15 なんぢは泉と水流とをひらき又もろもろの大河をからしたまへり
Du lot kilde og bekk bryte frem, du uttørket evige strømmer.
16 晝はなんぢのもの夜も又汝のものなり なんぢは光と日とをそなへ
Dig hører dagen til, dig også natten; du har skapt himmellysene og solen.
17 あまねく地のもろもろの界をたて夏と冬とをつくりたまへり
Du har fastsatt alle jordens grenser; sommer og vinter - du har dannet dem.
18 ヱホバよ仇はなんぢをそしり愚かなる民はなんぢの名をけがせり この事をおもひいでたまへ
Kom dette i hu: Fienden har hånet Herren, og et dårlig folk har foraktet ditt navn!
19 願くはなんぢの鴿のたましひを野のあらき獣にわたしたまふなかれ 苦しむものに命をとこしへに忘れたまふなかれ
Overgi ikke din turteldue til den mordlystne skare, glem ikke dine elendiges skare evindelig!
20 契約をかへりみたまへ地のくらきところは強暴の宅にて充たればなり
Se til pakten! For landets mørke steder er fulle av volds boliger.
21 ねがはくは虐げらるるものを慚退かしめ給ふなかれ 惱るものと苦しむものとに聖名をほめたたへしめたまへ
La ikke den undertrykte vende tilbake med skam, la den elendige og fattige love ditt navn!
22 神よおきてなんぢの訟をあげつらひ愚かなるものの終日なんぢを謗れるをみこころに記たまへ
Reis dig, Gud, før din sak, kom i hu at du blir hånet av dåren hele dagen!
23 なんぢの敵の聲をわすれたまふなかれ 汝にさからひて起りたつ者のかしがましき聲はたえずあがれり
Glem ikke dine fienders røst, dine motstanderes bulder, som stiger op all tid!
