詩篇 120

1 われ困苦にあひてヱホバをよびしかば我にこたへたまへり

«Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

2 ヱホバよねがはくは虚偽のくちびる欺詐の舌よりわが霊魂をたすけいだしたまへ

И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

3 あざむきの舌よなんぢに何をあたへられ 何をくはへらるべきか

Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

4 ますらをの利き箭と金萑花のあつき炭となり

— Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

5 わざはひなるかな我はメセクにやどりケダルの幕屋のかたはらに住めり

Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

6 わがたましひは平安をにくむものと偕にすめり

Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

7 われは平安をねがふ されど我ものいふときにかれら戰爭をこのむ

Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.