< 詩篇 100 >

1 全地よヱホバにむかひて歡ばしき聲をあげよ
Zabura ce. Don yin godiya. Ku yi sowa don farin ciki ga Ubangiji, dukan duniya.
2 欣喜をいだきてヱホバに事へ うたひつつその前にきたれ
Yi wa Ubangiji sujada da murna; ku zo gabansa da waƙoƙin farin ciki.
3 知れヱホバこそ神にますなれ われらを造りたまへるものはヱホバにましませば我儕はその屬なり われらはその民その草苑のひつじなり
Ku san cewa Ubangiji shi ne Allah. Shi ne ya yi mu, mu kuwa nasa ne; mu mutanensa ne, tumakin makiyayarsa.
4 感謝しつつその門にいり ほめたたへつつその大庭にいれ 感謝してその名をほめたたへよ
Ku shiga ƙofofinsa da godiya filayen gidansa kuma da yabo; ku gode masa ku kuma yabi sunansa.
5 ヱホバはめぐみふかくその憐憫かぎりなく その眞實よろづ世におよぶべければなり
Gama Ubangiji yana da kyau kuma ƙaunarsa madawwamiya ce har abada; amincinsa na cin gaba a dukan zamanai.

< 詩篇 100 >