ヨブ 記 30

1 然るに今は我よりも年少き者等われを笑ふ 彼等の父は我が賤しめて群の犬と並べ置くことをもせざりし者なり

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 またかれらの手の力もわれに何の用をかなさん 彼らは其氣力すでに衰へたる者なり

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 かれらは缺乏と饑とによりて痩おとろへ 荒かつ廢れたる暗き野にて乾ける地を咬む

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 すなはち灌木の中にて藜を摘み苕の根を食物となす

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 彼らは人の中より逐いださる 盜賊を追ふがごとくに人かれらを追て呼はる

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 彼等は懼ろしき谷に住み 土坑および磐穴に居り

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 灌木の中に嘶なき 荊棘の下に偃す

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 彼らは愚蠢なる者の子 卑むべき者の子にして國より撃いださる

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 しかるに今は我かれらの歌謠に成り 彼らの嘲哢となれり

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 かれら我を厭ふて遠く我を離れ またわが面に唾することを辭まず

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 神わが綱を解て我をなやましたまへば彼等もわが前にその韁を縱せり

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 この輩わが右に起あがり わが足を推のけ我にむかひて滅亡の路を築く

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 彼らは自ら便なき者なれども尚わが逕を毀ち わが滅亡を促す

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 かれらは石垣の大なる崩口より入がごとくに進み來り 破壞の中にてわが上に乗かかり

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 懼ろしき事わが身に臨み 風のごとくに我が尊榮を吹はらふ わが福祿は雲のごとくに消失す

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 今はわが心われの衷に鎔て流れ 患難の日かたく我を執ふ

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 夜にいれば我骨刺れて身を離る わが身を噬む者つひに休むこと無し

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 わが疾病の大なる能によりてわが衣服は醜き樣に變り 裏衣の襟の如くに我身に固く附く

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 神われを泥の中に投こみたまひて我は塵灰に等しくなれり

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 われ汝にむかひて呼はるに汝答へたまはず 我立をるに 汝只われをながめ居たまふ

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 なんぢは我にむかひて無情なりたまひ 御手の能力をもて我を攻撃たまふ

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 なんぢ我を擧げ風の上に乗て負去しめ 大風の音とともに消亡しめたまふ

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 われ知る汝はわれを死に歸らしめ一切の生物の終に集る家に歸らしめたまはん

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 かれは必ず荒垤にむかひて手を舒たまふこと有じ 假令人滅亡に陷るとも是等の事のために號呼ぶことをせん

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 苦みて日を送る者のために我哭ざりしや 貧しき者のために我心うれへざりしや

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 われ吉事を望みしに凶事きたり 光明を待しに黑暗きたれり

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 わが膓沸かへりて安からず 患難の日我に追及ぬ

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 われは日の光を蒙らずして哀しみつつ歩き 公會の中に立て助を呼もとむ

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 われは山犬の兄弟となり 駝鳥の友となれり

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 わが皮は黑くなりて剥落ち わが骨は熱によりて焚け

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 わが琴は哀の音となり わが笛は哭の聲となれり

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.