ヨブ 記 29
1 ヨブまた語をつぎて曰く
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 嗚呼過にし年月のごとくならまほし 神の我を護りたまへる日のごとくならまほし
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 かの時には彼の燈火わが首の上に輝やき彼の光明によりて我黑暗を歩めり
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 わが壯なりし日のごとくならまほし 彼時には神の恩惠わが幕屋の上にありき
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 かの時には全能者なほ我とともに在し わが子女われの周圍にありき
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 乳ながれてわが足跡を洗ひ 我が傍なる磐油を灌ぎいだせり
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 かの時には我いでて邑の門に上りゆき わが座を街衢に設けたり
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 少き者は我を見て隱れ 老たる者は起あがりて立ち
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 牧伯たる者も言談ずしてその口に手を當て
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 貴き者も聲ををさめてその舌を上顎に貼たりき
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 我事を耳に聞る者は我を幸福なりと呼び 我を目に見たる者はわがために證據をなしぬ
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 是は我助力を求むる貧しき者を拯ひ 孤子および助くる人なき者を拯ひたればなり
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 亡びんとせし者われを祝せり 我また寡婦の心をして喜び歌はしめたり
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 われ正義を衣また正義の衣る所となれり 我が公義は袍のごとく冠冕のごとし
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 われは盲目の目となり跛者の足となり
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 貧き者の父となり知ざる者の訴訟の由を究め
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 惡き者の牙を折り その齒の間より獲物を取いだせり
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 我すなはち言けらく 我はわが巣に死ん 我が日は砂の如く多からん
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 わが根は水の邊に蔓り 露わが枝に終夜おかん
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 わが榮光はわが身に新なるべくわが弓はわが手に何時も強からんと
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 人々われに聽き默して我が敎を俟ち
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 わが言し後は彼等言を出さず 我説ところは彼等に甘露のごとく
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 かれらは我を望み待つこと雨のごとく 口を開きて仰ぐこと春の雨のごとくなりき
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 われ彼等にむかひて笑ふとも彼等は敢て眞實とおもはず我面の光を彼等は除くことをせざりき
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 われは彼等のために道を擇び その首として座を占め 軍中の王のごとくして居り また哀哭者を慰さむる人のごとくなりき
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
