ヨブ 記 14
1 婦の產む人はその日少なくして艱難多し
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 その來ること花のごとくにして散り 其馳ること影のごとくにして止まらず
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 なんぢ是のごとき者に汝の目を啓きたまふや 汝われを汝の前にひきて審判したまふや
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 誰か清き物を汚れたる物の中より出し得る者あらん 一人も無し
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 その日旣に定まり その月の數なんぢに由り 汝これが區域を立て越ざらしめたまふなれば
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 是に目を離して安息を得させ 之をして傭人のその日を樂しむがごとくならしめたまへ
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 それ木には望あり 假令砍るるとも復芽を出してその枝絶ず
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 たとひ其根地の中に老い 幹土に枯るとも
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 水の潤霑にあへば即ち芽をふき枝を出して若樹に異ならず
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 然ど人は死れば消うす 人氣絶なば安に在んや
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 水は海に竭き河は涸てかわく
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 是のごとく人も寢臥てまた興ず 天の盡るまで目覺ず睡眠を醒さざるなり
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 人もし死ばまた生んや 我はわが征戰の諸日の間望みをりて我が變更の來るを待ん
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 なんぢ我を呼たまはん 而して我こたへん 汝かならず汝の手の作を顧みたまはん
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 今なんぢは我に歩履を數へたまふ 我罪を汝うかがひたまはざらんや
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 わが愆は凡て嚢の中に封じてあり汝わが罪を縫こめたまふ
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 それ山も倒れて終に崩れ巖石も移りてその處を離る
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 水は石を鑿ち 浪は地の塵を押流す 汝は人の望を斷たまふ
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 なんぢは彼を永く攻なやまして去ゆかしめ 彼の面容の變らせて逐やりたまふ
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 その子尊貴なるも彼は之を知ず 卑賤なるもまた之を曉らざるなり
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 只己みづからその肉に痛苦を覺え己みづからその心に哀く而已
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
