< Salmi 137 >

1 Là presso i fiumi di Babilonia, sedevamo ed anche piangevamo ricordandoci di Sion.
Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;
2 Ai salici delle sponde avevamo appese le nostre cetre.
En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.
3 Poiché là quelli che ci avevan menati in cattività ci chiedevano dei canti, quelli che ci predavano, delle canzoni d’allegrezza, dicendo: Cantateci delle canzoni di Sion!
Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"
4 Come potremmo noi cantare le canzoni dell’Eterno in terra straniera?
Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!
5 Se io ti dimentico, o Gerusalemme, dimentichi la mia destra le sue funzioni,
Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;
6 resti la mia lingua attaccata al palato se io non mi ricordo di te, se non metto Gerusalemme al disopra d’ogni mia allegrezza.
Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.
7 Ricordati, o Eterno, dei figliuoli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme dicevano: Spianatela, spianatela, fin dalle fondamenta!
Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!
8 O figliuola di Babilonia, che devi esser distrutta, beati chi ti darà la retribuzione del male che ci hai fatto!
En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;
9 Beato chi piglierà i tuoi piccoli bambini e li sbatterà contro la roccia!
Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

< Salmi 137 >